Syrpa - 01.09.1913, Síða 52

50
SYRPA
skarinn fór nú fyrstur, en fullvöxnu
karlmennirnir síöastir.
Svo hvarf alt! Tjaldið var dreg-
ið fyrir sjónarsviö hins óþekta og
eilífa.
Svo sagði Magnús sjálfur frá, aö
fólkiö myndi hafa birst sér í því lík-
ams gerfi og á því aldarskeiði, er
þaö hafði, þá þaö skildi við sína
tímanlegu tilveru; og líka hitt, að
hver og einn myndi hafa sézt þar í
sinnar aldar þjóðbúningi, þeim er
hann síðast bar í lífinu.
B. S. Wium.
D R A U M A R.
T>aö stóö nýlega í ööru íslenzka
vestanblaðinu, að einn af vorum
vitru mönnum hefði látið þá skoðun
í ljósi fyrir skemstu, að um yfirráð
heimsins myndi verða barist af hin-
um hvíta og gula kynþætti vestur á
Kyrrahafsströnd.
Þegar eg las þetta, mintist eg
tveggja drauma, er mig dreymdi fyr-
ir fám árum. Þeir virðast ótvírætt
benda í sömu áttina. ,
I.
Eg þóttist fara með járnbrautar-
lest vestur að Kyrrahafi og koma til
Vancouver. Þar hitti eg fyrir fjölda
af íslendingum, en ekki man eg eft-
ir, að eg þekti neinn þeirra. Þó
voru þeir allir mjög viðmótsþýðir
og sýndu mér ýmislegt í borginni.
Meðal annars var mér fylgt inn i
stórhýsi eitt. Það var ekki háreist,
en afar langt og þiljað sundur í
fjölda herbergja. Rekkjur stóðu þar
fram með báðum hliöum. Rekkju-
ábreiðurnar allar voru rauðar sem
blóð, og var mér sagt, að þær til-
heyrðu íslendingum. Þaðan fylgdu
mér svo nokkrir landar niður að
hafskipalending borgarinnar. Þegar
þangað var komið, varð mér litið í
norðvestur. Himininn sýndist þar
reyndar “heiður og blár” sem ann-
arstaðar, en þar var krökt af hrafna-
fylkingum, og tóku þeir yfir alt
norðvesturloftið, svo langt sem aug-
að eygði og niður að hafsbrún, og
þær stefndu allar til Vancouver.
Við þessar hrafna-fylkingar var
ýmislegt einkennilegt. Þær héldu
allar nákvæmlega sömu stefnunnt.
Allir hóparnir sýndust jafn-stórir og
höfðu sömu lögun. Fór þar einn
fremstur, og hópurinn breikkaði
aftur eins og hermannasveit, sem
skipað er í oddfylking á orustuvelli.
Svo var hljóðleikinn yfir þessu
hrafnaliði; hann var þó undantekn-
ing frá því venjulega, þvi sjaldan
eru krummar þegjandi, séu þeir
margir saman.
Svo var enn eitt. Allur þessi helj-
ar skari niyndaði eina afar-stóra
oddfylkingu þar sem fremsti hóp-
urinn var kominn í að eins fárra
mílna fjarlægð frá borginni, en eigi