Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 56

SYkí3A
$4
heldur. Kuglarnir voru orðnir svo
raunalegir og blómin líka. Og
hann leitaði sjíilfur inn í skuggann,
hann læddist áfram. — ,,Svei, ertu
nú kominn þangaö aftur. Og ó-
hreinn upp yfir höfuö ! Snáfaöu
burtu !“
Þegar hún var búin aö ausa þessu
úr sér, var hún blíömælt; en það
var ekki við Pál.
Hann mundi ekki alt sem afi hnfði
sagt við hann, en hann mundi þaö,
að hann hafði faömað hann og
klappað honum.
Drengurinn varð mállaus ; hann
hætti að tala. Hann hætti líka að
gráta. En hann sat oft stundum
saman og starði á dyrnar.
Svo hvarf hann kvöld eitt. Þau
fundu hann hvergi. Það var uni
vetur. Litlu sporin hurfu í snjón-
um.
En morguninn eftir fanst hann.
Þá voru margir sem kvöldið áður
höfðu heyrt grátandi barn kalla:
,, Afi, afi ! “ Allir þorpsbúarnir höfðu
veriö í leitinni. Þeir fundu litla
drenginn við kirkjugarðshliðið.
Hvernig hafði liann ratað þangað í
myrkrinu ?
Hann hafði ekki getað opnað
hliðið. Og þegar hann komst ekki
inn til þess að vekja afa, þá lagðist
hann sjálfur til svefns.
Theodór Árnason þýddi.
FLÖSKUPÚKINN.
Adam Þorgrímsson, þýddi.
Hafey heitir ey ein vestur í höf-
um. Þar var einhverju sinni uppi sá
maður, sem Kífi er nefndur. Ekki var
þaö þó skírnarnafn hans. Rétta nafn-
inu verö eg aö leyna, þvi aö hann
mun enn vera á lífi, en frá því má eg
skýra, aö hann var fæddur í nánd við
helli þann, þar sem bein Kífa hins
mikla eru fólgin. Kífi þessi, var mað-
ur fátækur, en vel aö sér gcr um alla
hluti. Hann var ötull og framgjarn,
og svo vel mannaður aö hann var flug-
læs og skrifandi eins og bezti skóla-
meistari. Sjómaður var liann svo mik-
ill, að fáir komust þar til jafns við
hann. Hann var lengi á skipi einu,
sem sigldi ntilli Hafeyjar og eyjanna
þar í nánd, en siöar varö hann stýri-
maður á hvalaveiðaskipi. Svo fór
liann að langa til aö kanna ókunna
stigu, og kom sér fyrir á stóru gufu-
skípi, sem var á leið til San Francis-
co í Ameríku. Sú borg er bæði mikil
og skrautleg og er þar margt auðugra
manna.
Sérstaklega er það þó hæð ein í
borginni, þar sem hver höllin er ann-
arri skrautlegri.
Þegar Kífi keniur til borgarinnar,
tekur hann með sér pyngju sína og
gengur á land. Þegar hann kemur
upp á hæöina, þar sem húsin eru
skrautlegust, verður hann frá sér
nurninn af undrun og þykist aldrei séð
hafa þvílíka dýrð.