Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 58

56
SYRPA
eítir anna8, þanga'ð til hann var orð-
inn dauðþreyttur; en íiaskan hoppaöi
eins og leikhnöttur á gólfinu og sak-
aði ekki.
“Þetta er undarleg flaska,” sagði
Kífi, “því að ekki er öðru líkara en
hún sé úr gleri.”
"llún er áreiðanlega úr gleri,”
sagöi maðurinn og varpa'ði mæðulega
öndinni, “en glerið er hert í óslökkv-
anda eldi, og það er illur andi í flösk-
únni. Það er skugginn, sem þú sér
hreyfast inni i henni, ímynda eg mér.
Sá, sem eignast flöskuna, hefir
Kölska á valdi sínu og getur látið
hann gera hvað sem hann vill, upp-
fylla allar óskir sínar. Hann getur
unnið sér á þann hátt ástir, frægð og
auðæfi; hann getur eignast hús, sem
cr eins skrautlegt og þetta hús, og
jafnvcl hcila borg eins og San Franc-
isco. Óðar en hann ber óskina fram,
er hún uppfylt. Napóleon Bónaparte
átti þessa flösku, og með tilstyrk
hennar vann hann undir sig heiminn;
en svo seldi hann flöskuna, og þá var
hann yfirunninn. Cook kafteinn átti
hana og þvi fann hann svo margar
eyjar; en hann seldi hana, og svo var
hann drepinn í Haíey. Þegar eig-
andinn er búinn að selja flöskuna, þá
hverfur honum öll heill og yfir hann
kemur ógæfa og hörmungar, nema
hann sé ánægður með hlutskifti sitt.”
“Og sarnt ert þú að tala um a'ö selja
hana,” sagði Kífi.
“En eg hefi alt sem eg óska og
þarfnast; og nú er eg kominn á gam-
als aldur,” svaraði maðurinn. “En
eitt cr það, sem flöskupúkinn ekki
megnar: Hann getur ekki lengt líí-
iö. Þaö væri líka illa gert af mér, að
leyna þig því, að flösku þessari fylg-
ir sú náttúra, að hver sá, sem deyr
áour en hann getur selt hana, er orð-
inn eign Kölska og ofurseldur eilífri
glötun.”
"Það er ljótur galli á geðugu þingi
og svo augljós, að eigi verður á því
vilst,” sagði Kífi; “ og aldrei kernur
hún í mína eign, ef eg ntá ráða. Svo
er guði fyrir að þakka, að eg kemst
af án þess að eiga hús, en hitt verður
ekki aftur tekið, ef Kölski fengi tang-
arhald á mér.”
“Guð sé oss næstur ! þú mátt ekki
ætla, að það sé óhjákvæmilegt,” sagði
húseigandinn. “Þú þarft að eins að
nota þér kyngikraft hins illa vel og
hæfilega og selja síðan flöskuna, eins
og eg ætla að gcra, og svo getur þú
notið lífsins glaður og ánægður í elli
þinni.”
“Ójá; rétt er það,” mælti Kífi; “en
eg hefi tekið eftir tvennu, sem mér
þykir grunsamt: Þú stynur sífelt og
andvarpar, eins og ástsjúk ungmær,
og selur þessa flösku afar-Iágu
veröi.”
“Eg er búinn að segja þér, hvers
vegna eg er svo dapur í bragði,”
sagði maðurinn ; “það er vegna þess,
að eg er hræddur um, að eg fari nú
bráðum að missa heilsuna og deyja,
og lendi svo í verri staðnum, eins og
þú varst að tala um áðan; og það er
ekkert skemtilegt að hugsa til þess,
fyrir hvern sem er. Þér finst flask-
an furðu ódýr, en þa'ð á rót sína a'ð
rekja til eiginleika hennar, sem eg
þarf líka að skýra þér frá. Þegar
Kölski sendi flöskuna fyrst í heiminn
fyrir mörgum öldum, var hún afar-
dýr. Fyrstur keypti hana Jón galdra-
meistari og gaf fyrir hana ntargar
miljónir dollara. En síðan hcfir hún
lækkað mjög í verði, því að jafnan
vcrður liver að selja hana lægra verði