Syrpa - 01.09.1913, Blaðsíða 59

FLÖSKUPÚKINN
57
en hann keypti íiana, cila kemur hún
aftur til hans sjálfkrafa, og er sú or-
sök þess, aö eg býð hana fyrir svo
lágt verö.
“Sjálfur keypti eg. hana af ríkum
manni hérna í borginni og gaf fyrir
hana níutíu dollara. Eg gœti selt
hana aftur fyrir áttatíu og níu doll-
ara og níutíu og níu cents, en alls
ekki meira, því aö þá kæmi hún óö-
ara til mín aftur. En þaö eru tveir
annmarkar á sölunni: Fyrst er þaö,
aö allir halda aö maöur sé aö gera
aö gamni sínu, þegar hann hýöur
svona merkilega flösku fyrir tæpa
níutíu dollara, og i ööru lagi — en
þaö stcndur annars ekki á neinu—
og eg þarf ekki aö fara út í þá sáima
frekar. En þú veröur aö muna eftir
því, þcgar þú selur flöskuna, að and-
virðið veröur aö greiða í glerhörðum
peningum.”
“Hverjar sannanir liefi eg fyrir
því, aö þetta sé sannleikur ?” spurði
Kífi. “
“Þú getur nú þegar reynt það
sjálfur, að sumt af því er sannleik-
lcikur,” svaraði maðurinn. “Þú þarft
ekki annað en fá mér þessa fimtíu
dollara, sem þú hefir, og taka svo viö
flöskunni og óska þér aö peningarnir
hverfi aftur í vasa þinn. Bregðist
þér ósk þín, legg eg við drengskap
minn að greiða þér fé þitt aftur, og
skulu þá kaupin ógild.”
“Ætlarðu þá elcki aö svíkja mig.”
spurði Kífi; en maðurinn sór og sárt
við lagði, aö hann skyldi efna orð
sín.
“Eg ætla þá að hætta á það,” sagði
Kífi, “því að það getur þó ekki gert
neitt til.” • Síöan greiddi hann mann-
inum féð og tók við flöskunni af hon-
um og mælti: “Flöskuandi, eg vil að
þessir fimtiu dollarar hverfi til mín
aftur.”
Óöara en hann var búinn aö slcppa
síðasta orðinu, voru peningarnir aft-
ur koninir í vasa hans.
“Þetta er svei mér kyndug flaska,”
sagði Kífi.
‘Já, og vertu nú blessaður og sæll,
og Kölski eigi þig í minn staö,” sagöi
maðurinn.
“Bíddu, lagsi; eg kæri mig ekki um
mcira af svo góðu; hérna er flaskan
þin,” sagði Kífi, og ætlaði að fá
manninum flöskuna aftur.
“Þú ert búinn að kaupa hana lægra
verði, en eg gaf fyrir hana,” sagði
maðurinn og neri saman höndunum;
“og nú er hún þín eign, og eg verð
þcirri stundu fegnastur, er þú fer úr
mínum húsum.” Síðan hringdi hann
á þjón sinn og lét hann vísa Kífa á
dyr.
Þegar Kífi var kominn út á göt-
una meö flöskuna undir hendinni, fór
hann fyrst að hugsa alvarlega um
máliö.
‘ Ef þaö cr alt saman satt, sem mað-
urinn sagöi mér uin flöskuna", hugs-
aöi hann, “þá hefi eg ekki gert neitt
kaup; en vel getur það verið, að
hann hafi logiö að mér.”
Fyrst byrjaöi hann á því, aö telja
pcningana, og það stóð alveg heima;
það voru sömu peningarnir, sem hann
hafði farið með frá skipinu og borg-
aö meö flöskuna, fjörutíu og níu
amerískir dollarar og einn dollar ffá
Chili. “F.g held að þetta hljóti að
vera satt,” hugsaði Kífi; “eg verð nú
hcld eg að reyna fleira.”
Göturnar í þeim hluta borgarinnar
þar sem Kífi var staddur, voru hrcin-
ar og fágaðar eins og nýþvegið fjala-
gólf, og þó að þetta væri einmitt um