Syrpa - 01.09.1913, Qupperneq 62

60
SVRPA
ávöxtum, þá er þab varla meira en rétt
handa mér aö lifa af; og alt land
hans, anna'8 en garbarnir, er bert
hraun og hellur.”
“Eg er enn ekki af baki dottinn,”
sagöi Lópaka. “Vi8 skulum fara til
málafærslumannsins.”
Legar þeir komu til málafærslu-
mannsins, kom þaö upp úr kafinu, a8
gamli maburinn hafSi grætt ógrynm
fjár síðustu árin, og hafSi veriS or5-
inn flugríkur, þegar hann dó.
“Þ arna færðu peningana fyrir hús-
iö,” kallabi Lópaka upp yfir sig.
“Ef þér ætlið aö láta smíða fyrir
yöur hús,” sagSi málafærslumaöur-
inn, “þá get eg vísaö yöur á afbragös-
góöan húsasmiö, sem er nýlega kom-
inn hingaö til eyjarinnar.
“Alt miöar að sama markinu,”
hrópaöi Lópaka; “þetta berst alt sam-
an upp í hendurnar á okkur; viö skul-
um bera okkur aö láta atvikin ráöa.”
Síöan gengu þeir báöir til húsa-
smiðsins. Hann sat í skrifstofu sinni
og lágu ótal uppdrættir á borðinu
fyrir framan hann. Legar Jjeir höfðu
sagt honúni erindi sín, tók hann einn
uppdráttinn af borðinu og sýndi Kífa.
Þegar hann lítur á uppdráttinn
hljóðar hann upp yfir sig, því aö hann
þóttist þekkja þar húsið, sem hann
hafði hugsað sér að eiga.
úr rót hennar einskonar áfengan
drykk, sem þeim þykir hið mesta sæl-
gæti. Ekki er þó tilbúningurinn sem
alli-a lystilegastur. Konur eða ung-
lingar tiggja rótina I graut og er tugg-
unum safnaS I tréílát. SÍ'San er helt
vatni yfir og látið standa svo um hríS.
pá eru trefjarnar slaSar úr maukinu
á táganeti, og er þá drykkurinn tilbú-
inn. Drykkurinn deyfir mann og
svæfir og manni líður vel meSan hann
verkar.—pýð.
“Eg á sjálfsagt að eignast þetta
hús,” hugsaði Kífi með sjálfum sér,
“og þó aö mér lítist ekki á, hvernig
það er fengið, þá ætla eg að eiga það,
því a'ð mér finst eg eins geta tekið
því góöa, sem að höndum ber, eins og
hinu illa.”
Síöan sagöi hann smiðnum, hvern-
ig allur frágangur á húsinu ætti að
vera og sagöi, að málverk ættu a'ð
vera á veggjunum og allskonar
skraut á boröunum, og spuröi hann
svo, hvað húsið myndi kosta með öllu
saman.
Húsasmiðurinn lagði fyrir hann
ýmsar spurningar, tók sér penna í
hönd og setti upp stóreflis dæmi; og
þegar hann var búinn, nefndi hann
alveg sömu upphæðina, sem Kifi
haf'ði erft eftir föðurbróður sinn.
Kífi og Lópaka litu hvor á annan
og kinkuöu kolli.
“Þa’ð er engum blööum um það a'ö
fletta, að þetta hús er mér ætlað,
hvort sem mér líkar vel eða illa,”
hugsaöi Kífi með sér. Það er auð-
vitað frá Kölska, og eg er hræddur
um að það veröi mér aldrei til gæfu;
en þetta verður ekki aftur tekið, og
eg get eins tekiö því góða, sem að
höndum ber, eins og hinu illa. En því
heiti eg, og það skal eg enda, að óska
einskis framar, meðan eg á þessa
flösku.”
Nú ræ'ða þeir nánara um húsgerð-
ina, Kífi og smiðurinn, og gera síð-
an samninga með sér og skrifa undir
])á Eftir það snúa þeir afttir til
skips, Kífi og Lópaka, og fara meö
því til Ástralíu; því að þeim kom
saman um ]tað, að skifta sér ekkert
af húsgjöröinni meir, heldur láta
smiðinn og flöskupúkann eina um
það.