Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Blaðsíða 4

2
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
svo dauflegan á svipinn. Augun voru svört
og brýrnar loðnar og Iágu augun innarlega;
sindraði stundum í þeim eins og ■ tinnu, en
það vildi aldrei til, nema þegar hann var al-
einn, eða vissi að enginn tók eftir því.
Eitt kvöld í nóvembermánuði lá Pepe á
verði og svaf eins og harin var vanur. Kom
þá einn af félögum hans og ruggaði honum á
fætur, og sagði honum, að varðliðsforinginn
vildi finna hann. Pepe brást illa við, og þótti
þetta óþarfa firrur, en var þó hálfforvitinn
að vita hvað til stæði, og rölti því af stað.
Pegar hann kom inn til foringjans, sat
hann þar niðursokkinn í djúpar hugsanir. Líka
sá hann samanbrotinn pappírsmiða liggja á
gólfinu rétt fram við dyrnar, og var auðséð á
miðanum að hann hafði legið í vasa. Hann
langaði til að ná tökum á miða þessum, og
slangraðist því, eins og hann væri úrvinda af
svefni, lítið eitt til hliðar, og setti fótinn ofan
á miðann. Foringinn heyrði þruskið, og sner-
sit nú að Pepe.
«Hér er eg kominn, herra foringi,« sagði
Pepe, tók ofan hattinn og hneigði sig með
lotningu fyrir Don Lúkasi.
•.Pað er gott,-Pepe,-< svaraði foringinn góð-
látlega, og var enn háifgert úti á þekju. »Pað
er hart í ári núna, finst þér það ekki?«
»Eg hefi heyrt svo sagt.«
Don Lúkas hló.
«Já, það er alveg rétt; en harðindin snerta
þig nú reyndar ekki nema til hálfs, því að þú
sefur bæði nólt og dag.«
«Mann sker þá ekki innan að minsta kosti
á meðan maður sefur,« svaraði Pepe og geisp-
aði langan, »og svo dreymir nrig að stjórnin
sé að borga mér kaupið mitt.«
«Jæja, þú átt þá ekki hjá henni nema
eitthvað á daginn; en það var nú ekki það,
sem eg ætlaði að tala um; eg ætla að gera þig
að trúnaðarmanni mínum í kvöld.«
Strandvörðurinn varð hissa og leit upp.
»Pað ganga æðimiklar sögur af því, að þú
sért heldur svefnugur, og það svo, að það gæti
dottið í stjórnina að setja þig af einn góðan
veðurdag,» hélt foringinn áfram hlæjandi. «Og
það gæti orðið rækalls óþægilegt fyrir þig að
verða atvinnulaus.»
«Og skelfing, herra foringi,» svaraði Pepe
og virtist ekki taka þetta mjög nærri sér, »en
þótt eg hafi atvinnu núna, sé eg ekki fram á
annað, en eg sálist úr sulti; eg veit því alls
ekki, hvað úr því yrði, ef eg yrði settur af.«
«En til þess að ekki reki að þessum óynd-
isúrræðum, þá hefi eg ætlað þér mikilsvarðandi
trúnaðarstarf, og það er að vaka f Ensenadavík
fyrir mig í nótt.«
Strandvörðurinn hrökk upp eins og af blundi,
opnaði augun nærri því upp á gátt, og Ieit á
Don Lúkas.
«Pú ert forviða — er ekki svo?»
»Og ekki vitund,« svaraði Pepe stillilega.
Formaður hans hálfhrökk við.
«Pví þá — ekki?« sagði hann.
»Senjor Don Lúkas Despíertó er kunnur að
skyldurækni og skarpskygni. Hann getur sér
að meinalausu sett ónýtustu mennina á vanda-
sömustu staðina,« svaraði strandvörðurinn
smjaðrandi, »án þess að bíða halla af. Eg er því
ekki hissa, þó að staðurinn sé úthlutaður mér.
— Eg bíð auðmjúklega eftir fyrirskipunum
yðar.»
Meðan Pepe var að segja þetta, mistihann
vindilinn sinn ofan á gólfið. Hann beygði sig
niður og tók vindilinn upp, og pappírsmið-
ann, sem hann stóð ofan á, í skjóli við kápu
sína, og stakk honum á sig.
Don Lúkas sagði honum svo fyrir, hvernig
hann ætti að haga sér, með slíkum orðafjölda
og útbrotum, að það var á fárra manna færi
að muna það alí saman, og kvaddi hant! svo
og sagði góðlátlega:
»En í öllum bænum — sofnaðu nú ekki á
verðinum!»
Pepe bærði ekki á sér og svaraði engu.
«Pú mátt nú fara, en gleymdú ekki Ijósber-
anum þínum,« sagði foringinn — hann hélt að
þögn væri hér samþykki.
En Pepe bærði ekki á sér að heldur.
»Heyrirðu ekki, inaður, þú mátt fara!« sagði