Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Blaðsíða 13

GULLFARARNIR.
11
»Einn af vinum mínum í Arispe lét sér
farast illa við mig, og svo var dómarinn í
bænum mér líka óvinveittur. Retta varð til
þess að eg leitaði úr bænum og hingað.«
•>Eg er sannfærður uin að dómarinn og
vinur yðar hafa farið rangt að við yður,» svar-
aði Baraja, og át sér einn ketbita til.
Kúkilló hneigði sigtil samþykkis: «Eg þakka
yður fyrir gott álit yðar á mér — þér getið
séð það sjálíur! Vinur minn og eg vorum að
spila sainan; hann sagði að eg hefði rangt við,
og svo jókst það orð af orði. Og svo vaið
hann seinast svo ókurteis, að hann lét sér verða
það á að deyja.->
»A —? af þessu sem þér sögðuð?«
»Nei, en af hníflagi, sem siafaði af þessu«,
sagði Kúkilló ofur rólega og tók sér sopa.úr
leðurbelg með vatni, sem hann hafði.
«Já, eg vissi það, að vinur yðar mundi hafa
haft á röngu máli að standa,» sagði Baraja og
brá hvergi. '
Kúkilló kveikti sér nú í vindli gerðum úr
maíshelmu: «En dómarinn var nú samt á ann-
ari skoðun, og er það enn í dag; en — hvern-
ig sem því víkur nú öllu við, þá hefi eg unuið
þess dýran eið að spila aldrei framar, og— —
«Rað er viturlega gert,» tók Baraja fram í
og tók seinasta ketbitann. «Eg hefi líka unnið
þess eið að snerta aldrei á spilum, því eg hefi
orðið maður félaus á þeim.«
»Nú, þér hafið þá verið ríkur?«
«Já, eg átti heila jörð og stórar hiarðir. En
eg misti það alt saman — fór alt í bústjórann
minn. Eg gekk slippur frá öllu, hafði bara
hestinn þann arna eftir. Svo sór eg að spila
aldrei framar. Rað eru fimm dagar síðan, —
og — caramba*) —• eg hefi haldið eiðinn —
— en samt —» hann klórar sér aftan við eyr-
að — — »er nú engin regla án undantekn-
ingar. Eg er með í leiðangrinum, sem á að
fara frá Túbak, eins og þér, eftir því sem Don
Estevan segir. Nú getur það vel staðið á
nokkurri stund áður en Spánverjarnir koma, —
þá gæti okkur farið að leiðast, og — þá —
væri það — ef til vill ekki úr vegi — hm hm
— að við spiluðum í mesta bróðerni um þetta
gull, sem við kynnum að eignast upp úr þessu
ferðalagi seinna meir.»
«Eg þorði ekki að koma fram með þessa
uppástungu, en datt hún meira en í hug, og
elst alveg á hana,& sagði Kúkilló, og svo
drógu báðir sín spilin livor upp úr vösum sín-
um og lögðust svo niður á kápuna hver á
móti öðrum.
En það komst ekki lengra fyrir þeim. Reir
heyrðu hestahnegg og hófadyn, bjölluhljóm og
maunamál álengdar í skóginum, og voru það
leiðangursmenn þeir, sem höfðu sent Baraja á
undan sér.
Svo kom frani hestahópur á harðastökki
með miklum jóreyk, og var fremst þeirra hryssa
með bjöllu um hálsinn. Maður þeysti fram
hjá hestunum og handsamaði hryssuna og stöð-
vaðist þá hópurinn á svipstundu.
Litlu síðar kom Don Estavan de Arechísa;
hann reið ljómandi fallegum brúnum fáki, og
fylgdu honum þrír ríðandi þjónar, sólbrendir
og röskir ásýndum. Reir höfðu skarlatsrauða
fána á lenzum sínum, og ráku nokkra múlasna
undir áburði.
Reir fóru af baki skamt frá kofanum og
tóku við hesti Don Estevans, þegar hann var
kominn af baki.
Spilamennirnir báðir spruttu upp þegar er
þeir komu, og Kúkilló gekk í áttina til Don
Estevans, því að hann hreifði sig eigi úr stað,
en horfði hvast á Kúkilló.
»Pað eruð þér, sem rituðuð mér bréfið?«
sagði Spánverjinn, og kinkaði kolli réttaðeins
til kveðju.
«AIveg rétt, náðugi herra!» svaraði Kúkilló,
og tók ósjálfrátt dýpra ofan en hann líklega
hefir ætlað sér; «Pedró Kúkilló, auðmjúkur
þjónn yðar!»
«Pá er engu að fresta,» sagði Don Este-
van þurlega og leitaði í kring um sig að stað,
þar sem þeir gætu talað saman einslega í næði.
»Komið þér.»
Hann benti Kúkilló, og gekk með hon-
2*
*) Algengt spánverskt blótsyrði.