Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Blaðsíða 29

PRESTSSETRIÐ.
27
Þegar hópurinn var búinn að standa við
upp á hauginum um stund og dást að útsýn-
inn, fór hann eftir götustíg niður að sjónum.
Þau gengu svo á sléttum og samfeldum
sandinum niðri í flaeðarmálinu og skeggræddu
um alla heima og geima.
Fyrst var Rebekka eins og utan við sig.
Henni fanst eins og þetta kaupstaðarfólk tal-
aði annað mál, sem hún skildi ekki. Stund-
um fanst henni það hlæja að alls engu, og
stundum gat hún hlegið að því, þegar það
var að spyrja að því, sem það sá, eða hrópaði
upp yfir sig af undrun við hvað eina, sem
íyrir augun bar.
En smám saman fór hún að kunna betur
við sig í hóp þessa vingjarnlega og góðlát-
lega fólks.
Yngsta dóttir konsúlsins var jafnvel svo
vinaleg að ganga við hliðina á henni, og halda
handleggnum utan um hana. og þá var henni
lokið, svo að hún fór að tala út um alla heima
og geima, og Lsegja frá ýmsu, eins og hitt
fólkið.
Hún tók alls ekki eftir því, að ungu menn-
irnir allir, einkum Lintzow, hugsuðu mest um
hana, og hún skildi það ekki, fremur en svo
margt annað, sem þeir töluðu um, þó að þeir
væru smám saman að láta fjúka orð í hennar
garð.
Þau léku sér lengi að því að hlaupa fremst
fram í flæðarmálið, þegar öldurnar féllu út, og
flýja svo undan, þegar næstu báru bar að
landi.
Það var heldur en ekki gleði á ferðum,
ef aldan náði einhverjum drengjanna á leið-
inni, eða þegar stórar öldur brutust langt upp
eftir allri fjöru, svo að allur hópurinn varð að
leggja á flótta.
«Lítið þið á, mamma er hrædd um að við
komum of seint á dansleikinn,* —sagði ungfrú
Friðrika alt i einu, og sáust þá konsúlshjónin
og presturinn standa upp á bæjarhólnum eins
og vindmynur, og veifa vasaklútum og pentu-
dúkum.
Nú lagði allur skarinn á stað heimleiðis.
Rebekka fylgdi þeim beina leið yfir mýrina,
því að hún gáði ekki að því, að kaupstaðar-
stúlkurnar voru e'.cki eins liðugar og hún að
stökkva þúfu af þúfu, til þess að blotna ekki
í fæturna.
Ungfrú Friðrika var í skósíðum kjól, og
gat ekki stokkið nema stutt, svo að hún rak
fótinn niður í pytt.
Hún hljóðaði upp yfir sig, og leit á Lint-
zow, og bað hann blessaðan að hjálpa sér.
<Ja Hinrik, hjálpaðu henni systur þinni,»
sagði Lintzow við Hinrik bróður hennar, sem
var nær henni en hann,
En ungfrú Friðrika komst sjálf upp úr, og
allir héldu áfram.
Það var búið að bera á borð í garðinum
undir húshliðinni, og þó að vorið væri svona
nýlega byrjað, þá var þar þó nægilega heitt
á móti sólinni.
Þegar allir voru seztir að borði, leit frúin
yfir borðið til þess að gæta að, hvort alt væri
nú í lagi.
»Hvað er þetta? — eg held að það vanti
eitthvað. Mig minnir áreiðanlega, að ráðskon-
an vefði orra innan í bréf í morgun, og léti
með nestinu. Manst þú ekki líka eftir því,
elsku Rikka mín?>
«Nei, en eg verð að biðja þig að fyrirgefa,
mamma mín, því að eger ekki vön að fást við
matreiðslu,» svaraði dóttir hennar.
Rebekka leit á föðtir sinn og á Linzow,
og það sást fljótt á prestinum, að harra var
sekur. Ansgaríus litli gat meira að segja séð
það á honum.
«Því hefði eg ekki trúað, herra prestur, að
þér væruð með»— sagði konsúlsfrúin.
Þá gat hann ekki stilt sig lengur að hlæja,
og meðgekk alt saman, en drengirnir drógu
fuglinn undan kápunni, sigri hrósandi.
Nú voru allir í bezta skapi.
Hartvík konsúlf var alveg hrifinn af því,
að presturinn skyldi geta gert að gamni sínu
með unga fólkinu, og presturinn hafði ekki
verið í eins góðu skapi í mörg ár.
Þá vék einhver að því, hve alt Væri þar
4)