Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Blaðsíða 24

22
NÝJAR KVÖLDVÖVUR.
Vepjan flaug fram og aftur uppi f lyng-
mónum, og var heldur en ekki asi á henni.
Vorið hafði komið svo flatt upp á hana, að
hún hafði ekki einu sinni haft tíma tii að sjá
sér fyrir almennilegum varpstað; og svo hafði
hún orðið að verpa uppi á flatri þúfu. Hún
vissi auðvitað að það var heimskulegt, en svo
búið varð þó að standa.
Lævirkinn hló að öllum gauraganginum.
En grátitlingarnir voru alveg utan við sig af
ósköpunum. Reir voru ekki nærri því tilbúnir.
Sumir voru ekki einu sinni búnir að byggja
sér hreiður; sumir voru búnir að verpa einu
eða tveimur eggjum, en flestir voru þeir bún-
ir að sitja á húsþökunum í margar vikur, og
þræta um, hvað tímanum liði. Nú var svo
mikið fát á þeim, að þeir vissu ekkert á liverju
þeir áttu að byrja,
Reir söfnuðust saman í stóran hóp í rósa-
runni einum við sáðgarðsvegginn hjá prests-
setrinu, og tístu hver framan í annan. Karlfugl-
arnir þöndu sig, svo að allar fjaðrirnar stóð.u
beint út í ioftið, og spertu upp stélið, svo að
þeir urðu eins og ofurlitlir gráir hnyklar með
gildum prjóni í gegnum. Þeir ultu niður úr
greinunum, og skoppuðu svo niður engið.
Alt í einu fóru tveir að fljúgast á, og þá
þustu til allir hinir, svo að það var eins og
allir litlu hnyklarnir yrðu að einum stórum
hnykli. Hann valt inn undir rósarunninn, og
hoppaði svo upp í loftið með ógurlegum gaura-
gangi. Síðan datt hann niður aftur og fór allur
í smámola. Svo flugu litlu hnyklarnir sinn í
hverja áttina, allir steinþegjandi, og eftir það
sást ekki einn einasti grátitlingur á prestsetriuu.
Ansgarius litli hafði horft hugfanginn á titl-
ingabardagann. Honum fansl það vera hin skæð-
asta orusta með liörðum atreiðum hins frækn-
asta riddaraliðs.
Hann var að lesa veraldarsöguna og sögu
Noregs hjá föður sínum, og þess vegna hafði
alt á sér einhvers konar hernaðarsnið, sem
gerðist á prestssetrinu.
Pegar kýrnar komu heim á kvöldin, þá var
það heil herfylking, sem þar fór að garði.
Hænsin voru varðliðið, og haninn var borgar-
stjórinn, og hét Nansen,
Ansgarius var námfús drengur, og kunni
ártölin öll utan að, upp á sína tíu fingur; en
hann hafði nú samt litla hugmynd um tíma-
skiftin. Ress vegna voru þeir allir í einni bendu
hjá honum Napóleon fyrsti, Eiríkur blóðöx og
Tiberius. Og þegar þann sá skipin fara hjá
úti á hafinu, þá var þar Tordenskjold á ferð-
inni, ýmist í orustu við víkingalið, eða þá
spánska flotann hinn ósigrandi (Armada).
A bak við lystihúsið geymdi hann rautt
prik, sem hann kallaði Bukefalus; og það var
hans mesta yndi að hlaupa um garðinn með
hestinn sinn á tnilli fótanna og blómlegg í
heiidinni.
Spottakorn frá garðinum var dálítið leiti,
og uxu þar nokkur lágvaxin tré. Rar gat Ans-
garíus verið í leyni og njósnað, því að þaðan
sá hann yfir lyngmóana í kring og út á sjóinn.
Rað brást heldur aldrei, að liann sæi eigi ein-
hverja yfirvofandi hættu, þegar hann fór upp
á leitið til þess að njósna.
Ýmist sá hann einhver tortryggileg skip
að landi komin, eða geysimikla riddarasveit,
sem fór svo kænlega, að það sýndist ef til
vill ekki nema einn hestur; en Ansgaríus litli
skildi alla lævísina. Hann sveiflaði Bukefalus
í hring, og þeysti niður leitið og þvert yfir
aldingarðinn, og á harðastökki inn í húsagarð-
inn. Hænsin görguðu eins og það ætti að
höggva þau, og Nansen borgarstjóri flaug í
dauðans ofboði upp að skrifstofuglugga prests-
ins.
Presturinn flýtti sér að líta út um glugg-
ann, og sá rétt á taglið á Búkefalus, þegar
riddarinn beygði fyrir fjóshornið, þar sem hann
ætlaði að hafa vígi og búast til varnar.
íRað eru sorgleg ólæti í þessum strák-
hnokka», hugsaði presturinn. Honum geðjaðist
alls ekki að þessum styrjaldarleikum. Ansgar-
íus átti að vera friðsamur maður eins og hann
var sjálfur, og honum féll það hálfi.lla, hve næm-
ur drengurinn var á alt það, sem eitthvað
laut að ófriði.