Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Blaðsíða 21

GULLFARARNIR.
19
«Hver eruð þér?» sagði Doti Estevan.
«Veiðimaður, eins og þér sjáið.»
«Hverskonar veiðimaður?«
»Við félagar veiðum otra, bjóra, úlfa, tígra
og Indíana, eftir þvísemberst okkur í hendur.»
«Guð hefir sent ykkur til okkar,» andvarp-
aði Kúkilló.
»Nei,» svaraði veiðimaðurinn og sneri sér
frá honum með óbeit. »Spölkorti héðan fund-
um vér félagar púmu og tvo tígra, karl og
konu, sem voru að fljúgast á út af hestskrokk.
Púmuna skutum við, og höfum svo rakið slóð
tígranna hingað. Ef þið bannið þeim ekki að
ná í vatnið, þá skal eg losa ykkur við þessi
kvikindi. — Umfram alt — kæfið nú eldana.»
Hann talaði svo rótt og alvarlega, og það
lá svo niikið traust og manndómur í þessum
jötni, að Don Estevan lét þegar dreifa glæð-
unum og kæfa í þeim.
Á meðan rak veiðimaðurinn upp garg eins
og gullúlfur, og kom þá félagi hans. Hann var
hár vexti og þrekinn að því skapi, en sýndist
eins og dvergur, þegar hann var kominn við
hliðina á honum.
Nú öskruðu bæði dýrin í einu úr sömu
att og áður. Þau voru að fagna því að nú
væri orðið dimt aftur. Hurfu þeir félagar þá
ofan í dældina nær vatninu, krupu niður á
annað hnéð/sneru bökum saman, höfðu byss-
urnar lagðar til hæfis og hnífana milli tannana,
og biðu svo átekta.
Dýrin voru nú þögnuð. Dauðakyrð var yf-
*r öllu. En svo fóru þeir ferðamennirnir að sjá
glóra í augu í myrkrinu og tvo gulleita búka
smjúga milli trjánna, og skrjáfaði við í greinum
og feyskjum. Rau voru að þoka sér nær
vatnsbólinu, hálíhlaupandi, hálfskríðandi. Veiði-
mennirnir gátu ekkert séð enn. Reir heyrðu
aðein’s blástra og hvæsingar dýranna. Fáein
skref frá vatnsbólinu námu þau staðar, sitt
hvoru megin, bæði í einu, og urruðu grimd-
arlega. Rau höfðu veður af að nýir féndur væru
' nánd. Þau teygðu sig sundur og saman og
lömdu sig um síðurnar með hölunum. Svo ráku
þau upp ógurleg öskur og tóku stökk undir sig.
En f sama bili heyrðist skot, Annar tígur-
inn fékk skotið um leið og hann tók atökkið;
hann grenjaði við, hringsnerist i Ioftiiu og
byltist svo ofan í dældina, og lá þar hreyfing-
arlaus. Hitt dýrið réðst á veiðimennin* með
ofsagrimd. Dýr og maður byltust þar um í
einni hrúgu, þar til nýtt skot heyrðist, og hitt
dýrið byltist argandi til jarðar. Þar lágu þau
bæði,
Enginn þorði að vita, hvernig farið hefði,
fyrri en Kanadarinn— veiðimaðurinn stórvaxni
— kom upp úr dældinni. Pá hlupu allir á móti
honum.
«Sjáið til,» sagði hann og benti á dauða
skrokkana,« hvað tvær góðar kentúckybyssur og
duglegur hnífur geta áunnið í góðum höndum.»
Þá sáu þeir bæði dýrin liggja dauð, en
hinn veiðimaðurinn, sem kallaður var »8vefn-
purka», var að þvo upp langa rispu, sem náði
frá öxl og inn á brjóst, og var alldjup. Hafði
dýrið rifið það með klónni.
«Klær eru beittar, en betri er þó duglegur
hnífur,» sagði hann og benti á annað dýrið
það var rist á hof og lágu iðrin úti.
«Er ekki einhver hasíenda hér í grendinni,
svo við gætum selt púmuhúð og tvo Ijóm-
andi fallega tígurfeldi?» sagði «Svefnpurkan».
»Jú, hasíenda del Venadó,» sagði einn þjón-
anna, «við erum á leið þangað; þið fáið þar
fimm pjastra fyrir hvert skinn og tíu pjastra
verðlaun að auki. Það eru ekki nema fáar
mílur þangað.»
«Hvað heldurðu, Kanadari, eigum við að
fara?»
»Já, tuttugu og fimm pjastrar fyrir skinnið!
Það er sjálfsagt. Við förum bráðum, og kom-
um þangað líklega á undan ykkur.»
Þjónarnir fóru nú aftur að lífga við eldana,
og luku þeir nú við að búa út kvöldverðinn.
Það lagði þægilegan ilm af sauðarkrofinu,
sem verið var að steikja.
Á meðan fór Don F.stavan með veiðimönn-
unum og skoðaði bæði dýrin og bauð þeim
síðan til kvöldverðar með sér og mönnum
sínum; sama bauð liann og hinum ungti nlanni.