Nýjar kvöldvökur - 01.01.1910, Blaðsíða 32

30
NÝJAR KVÖLDVÖVUR.
í skrifstofuna til föður síns, og hann var loks
farinn að halda, að hún vildi helzt flýja sig.
Rá talaði hann við hana alvarlega, og bað
hana að segja sér, hvort hún væri nokkuð veik,
eða hvort hún setti nokkuð fyrir sig, sem olli
því, að hún væri orðin svo fálát.
En hún fór bara að gráta, og svaraði sama
sem engu.
Eftir það fór hún þó að verða mannblendn-
ari og var aftur hjá föður sínum. En hreimur-
inn í röddinni var alt öðruvísi en áður, og
augnaráðið ekki eins hreinskilnislegt.
Svo kom læknirinn einu sinni til þess að
skoða hana.
Hún varð kafrjóð út að eyrum, og loks
fór hún að gráta — svo að læknirinn varð
frá að hverfa, og fór til prestsins niður í skrif-
stofuna.
«Jæja, læknir góður! hvað segið þér nú
um dóttur mína?«
«Heyrið þér, herra pres tur,« sagði læknirinn
hálf hikandi; »hefir dóttiryðar orðið fyrir nokk-
urri ákafri geðshræringu — hm — nokkurri —.«
»Eigið þér við, hvort hún hafi orðið fyrir
nokkru áfalli?« mælti prestur.
»Ónei, ekki beinlínis; en hefir ekkert kom-
ið fyrir hana, sem gæti ollað henni sorgar? —
eða — eg á við í ástamálum?«
Rað var'ekki laust við að prestur þyktist
við spurninguna. Hvernig gat læknirinn í-
myndað sér að hún Rebekka, dóttir hans, —
sem var föður sínum svo samrýmd — gæti
leynt nokku fyrir honum.
Og auk þess var hún ekki ein af þeim
drósum, sem sífelt eru að liugsa um ástamál.
Og svo hafði hún ávalt verið undir hans
verndarhendi, og hvernig átti hún þá að — ?
»Nei, nei, kæri læknir; ekki vinnið þér yð-
ur til frægðar með þessari uppfunding,« sagði
presturinn brosandi.
»Jæja, jæja, vertu nú rólegur,« sagði lækn-
irinn; »eg ætla að skrifa eitthvað á pappírsmiða.
Hann þekti að vísu ekkert meðal við ástsýki,
og ekki hafði hann skift skoðun við það, sem
presturinn sagðij en liann vissi, að meðalið,
sem hann bað um handa henni, myndi eng-
an saka.
Rebekka hafði orðið hrædd, þegar læknir-
inn kom, og eftir það reyndi hún enn meira
til þess að láta ekki bera á öðru, en að hún
væri eins og hún ætti að sér að vera. Rað
mátti enginn vita, hvað komið hafði fyrir —
að ungur, al-ókunnugur maður hefði tekið
hana í faðm sinn og kyst hana — marga
marga — kossa.
Hún blóðroðnaði í hvert skifti sem hún
hugsaði til þess; og hún þvoði sér tíu sinnum á
dag, en henni fanst samt, að hún yrði aldrei hrein.
Hvað hafði komið fyrir hana? — var það
ekki stærsta svívirðing? — var hún nú nokkru
betri en margar aðrar stúlkur, sem fallið höfðu
og lent í ógæfu — í ógæfu, sem hún hafði
áður hugsað til með skelfingu, og aldrei get-
að skilið? Hún óskaði að hún gæti spurt
einhvern um það, svo að hún þyrfti ekki sífelt
að vera í þessum efa, sem ætlaði að gera út
af við hana. Hún vildi vita hvað hún hefði
gert; hvort hún hefði framar rétt til þess að
horfa í augu föður sínum — eða hvort hún
væri sekur syndari.
Faðir hennar spurði hana þess oft, hvort
hún gæti ekki sagt sér, hvað að henni gengi,
því að hann fann það vel, að það hlaut að
vera eitthvað, sem hún duldi fyrir honum. En
þegar hún horfði í augu honum, sem voru
svo hrein og sakleysisleg, þá fanst henni sér
vera það alveg ómögulegt — alveg ómögu-
legt — að fara að tala um þetta hræðilega
atvik, og hún fór að gráta.
Stundum hugsaði hún um konsúlsfrúna,
sem hafði verið svo góð við hana, og um
mjúku hendina á henni, en hún var ókunnug
og svo langt í burtu, að hún gat ekki talað
við hana. Hún hlaut að bera ein birðina, og
það mátti enginn vita neitt.
En hann — sem var með brosandi andlit
og harm í huga einhversstaðar úti í veröldinni!
Skyldi hún aldrei fá að sjá hann framar? —
og hvar átti hún að fela sig, ef hann yrði aft-
ur á vegum hennar.