Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Síða 10

4
NÝJAli KVÖLDVÖICUR
delse —• for det dejligc, solbeskmnede
Da/rmmk — med Tilladelse. En orðin
stóðu föst í hálsinum og hugsununum
varð fótaskortur. Hann stotaði og stam-
aði — med Tilladelse — en lille Tale —
med Tilladelse. Lengra komst hann ekki.
Svo datt hann niður aftur á milli borð-
anna.
»Det er s’gu Taagens Skyld — med Til-
kidelsc!« tautaði hann.
»Ja, den har s’gu skuiet sig j>aa Hjer-
nen«, sagði fyndinn náungi. — »Det er
klart s om Blæk!« En ræðumaðurinn
heyrði það ekki. Hann sat steinsofandi á
gólfinu, rígskorðaður milli tveggja stóla
og hallaðist upp að öðrum þeirra.
Við píanóið sat þvengmjór, svarthærð-
ur miisihus og spilaði klassisk og söng til,
með loðnurn hetjutenór. Á eftir ræðunni
med Tilladelse spilaði hann Dct er et, yn-
digt Land. Og er hann sá áhrif ræðu-
mannsins, varð hann barmafullur af and-
ríki, svo flæddi yfir á alla vegu. Hann
kastaði höfðinu aftur á bak, lyfti hönd-
unum hátt og hristi svo út úr ermunum
inspireraða fantas'm til lofs og dýrðar
for den hensovede. Að lokum klykkti
hann út með Fred hviler over Land og
By og Sov i Ro.
Prestasjóninni var tekiö með dynjandi
applás frá öllum velvakandi. Og den hen-
sovede rumskaðist og tautaði í svefni:
en lille Tale — med Tilladelse!----------
Ennþá seig strandferðaskipið áfram.
anjakaðist gegnum þokuna eins og svart-
ur ormur í gráum sandi. Og reykurinn
varð að löngum og loðnum hala, sem
lyppaðist út í loftið og hvarf. Róðrar-
bátar sigu fram hjá á bæði borð og rugg-
uðust í straumröstinni og tóku inn sjó,
er' þeir komu of nærri skipinu. Var þá
send heilmikil gófla af velvöldum bless-
unarorðum upp á þilfarið. Venjulega
heillöng runa af íslenzkum og færeyzkum
blótsyrðum í óslitinni lotu, sem entist
þrjár — fjórar skipslengdir og kafnaði
svo í þokunni.
Skipið blés í sífellu. Þrjú eimskip svör-
uðu einhverstaðar langt í burtu, og hásir
þokulúðrar göluðu eins og hanakjúkling-
ar, sem eru nýfarnir að tilkynna tilveru
sína í hænsnastíunni.
Franskar fiskiskútur risu eins og æfin-
týrahallir úr djúpi. Geysileg bákn með
logndauðum seglum. 15—20 manns með-
fram öldustokknum. Allir í þokugráum
segldúksstökkum með víðar prjónahúfur
á höfðinu og mislitan klút í þríhyrnu um
hálsinn. Þeir keipa allt öðru vísi heldur
en íslendingar. Renna færinu til botns,
draga það svo upp aftur, hratt og kipp-
ótt nokkra faðma. Renna svo til botns
á ný. Þeir veifa hendinni og kalla nokk-
ur gamanyrði yfir til strandferðaskips-
ins, um leið og það sígur framhjá. Svo
gleypir þokan allt á ný eins og Gýpa.
Þokan þéttist með kvöldinu. Strand-
ferðaskipið leggst við akkeri einhverstað-
ar út af Seyðisfirði. Það eru engin tiltök
að halda áfram. Himinn og haf er ein
litlaus endaleysa. Og skipið er kafloðið í
þokuúðanum eins og risavaxið Kataness-
dýr í nýrri og endurbættri útgáfu.
Niðri á 1. plássi fjarar heimsmenning-
in smám saman út. En í lestinni er al-
þýðumenningin í algleymingi. Þar er
kveðið við raust. Rímur og klámvísur á
víxl með hneykslanlegri hreinskilni.
Kvenfólkið fussar og sveiar, en hlær þó
í laumi. Svona eru þeir blessaðir karl-
mennirnir! Þetta.eru þeirra ærogkýr. Og
þetta er svo scm ekki tiltökumál: þegar
þeir eru svona hýrir og góðglaðir. Þá eni
þeir alltaf svo kátir og skemmtilegir.
Þar er einnig drukkizt á úr sama stút
og rifizt, bölvað og blessað og flogizt á
í mesta bróðerni:
— Halt’ á ðér an’skodans kjafteninum,
helvídes dröllösokkörinn dinn! — Ætl-
arð’ að berja meg, helvídes helvíde’ðitt!