Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Síða 18

12
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ró yfir hann. Fjöldi minninga úr tiltölu-
lega stuttu lífi hans hvörfluðu í hugann.
Svo vissi hann ekki af sér frekar.
Guy hafði verið heppnari. Hann synti
í brott frá flakinu; en í hvaða átt, vissi
hann ekki.
Þegar hugur hans tók að stillast, skild-
ist honum, að hann ætti ekki að þreyta
sig á sundi, og hann breytti stefnunni
að stórum, tómum kassa. En rétt í því,
er hann var að ná tökum á honum, sökk
hann fyrir augum hans.
Þó að fötin og stígvélin þyngdu Guy,
þreytti hann sundið kappsamlega. En
fljótlega stanzaði hann og tróð marvaða,
meðan hann svipaðist um eftir einhverju
öðru, sem hann gæti fest hendur á.
Þá fyrst saknaði hann félaga síns.
— Leslie! hrópaði hann svo hátt sem
hann gat fyrir mæðinni.
Hann hlustaði með eftirvæntingu.
Ekkert svar kom.
í fjarlægðinni gi-eindi hann skarkalann
í skrúfu skipsins, sem sök átti á slysinu.
Svo var að heyra, sem skipið fjarlægðist
æ meira.
— Auðvirðilegu þrælmenni! tautaði
hann. Honum var ókunnugt um, að á-
stæðan til þess, að skipið fjarlægðist, var
ekki kæruleysi. Enginn á skipinu kunni
ensku, og þegar Runswick skipstjóra
tókst að lokum að koma einhverjum í
skilning’ um, aö tvo af skipshöfninni á
»Laughing Lassie« vantaði, hafði skipið
tapað stefnunni á flakið vegna þokunnar.
Lengi hringsólaði það á þessum slóð-
um í von um að rekast á flótandi flök úr
sokknu skútunni; en sakir þoku og
myrkurs bar fyrirhöfnin ekki árangur.
Það fjarlægðist meira og meira, og kom-
ust menn loks að þeirri niðurstöðu, að
ekki hefðu fleiri komizt lífs af, og var
því ferðinni haldið áfram eftir upphaf-
legri áætlun og stefnt í norska höfn.
Allt í einu kom Guy auga á tunnu, sem
flaut rétt hjá honum. Hann synti að
henni, en gat ekki náð tökum á hálum
hliðum hennar og varð að hætta þeim
tilraunum.
í nokkrar mínútur synti hann fram og
aftur og skyggndist um eftir öðrum
fljótandi munum, en þeim virtist sífellt
fara fækkandi, og datt honum þá í hug,
að hann kynni að hafa synt burt frá
þeim stað, er skútan hafði farizt.
Hann kallaði hvað eftir annað, án ár-
angurs. Áreynslan tók nú að veikja þrótt
hans. Ef hann fyndi ekki eitthvað að
hvíla sig við innan skamms, hlaut björg-
unarmöguleikunum að fækka.
Þá kom honum til hugar að kasta af
sér jakkanum, vettlingunum og stígvélun-
um. Honiim heppnaðist það tiltölulega
fljótt, sem þakka mátti góðri æfingu á
skólaárunum, og honum varð óðar létt-
ara um sundið.
óafvitandi hafði hann synt stóran
hring og nálgaðist nú aftur staðinn, þar
sem slysið varð.
Hann var að því kominn að láta hug-
fallast, þegar hann kom auga á einhvern
hvítan hlut í nánd við sig. Þetta var ká-
etu-háglugginn af »Laughing Lassie«.
Eirvírarnir, sem höfðu bundið hann við
þiljubitana, voru mjög lyðgaðir, og þeg-
ar skútan sökk, höfðu þeir brostið undan
þrýstingi hins innibyrgða lofts og glugg-
inn flotið upp á yfirborðið.
Glugginn var fullur af vatni og flaut
á hvolfi. Glerflöturinn var heill; en þar
sem viðurinn var mjög þungur í sér,
hafði glugginn ekki mikið fleytimagn.
Þegar Guy greip í gluggann, snerist
hann við, og með lítilli fyrirhöfn tókst
honum að komast upp í hann.
\
Nú var hann öruggur um stundarsak-
ir, og ef kuldinn og þreytan buguðu hann
ekki, hafði hann góða von um að bjarg-
ast, þegar birti.