Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Blaðsíða 19

ÆFINTÝRI ÚR ÍSHAFINU
13
Meðan hann lá þarna, fór hann að
hugsa uni, hvað orðið væri af Leslie.
Honum kom alls ekki til hugar, að vinur
hans hefði farizt; Vissulega mundi hann
hafa komizt um borð í gufuskipið.
— Það ætlar að verða hræðilega kalt,
tautaði Guy litlu síðar. Mér þætti gam-
an að vita, hvort ég gæti losnað við
nokkuð af vatninu.
Hann tók að ausa með höndunum.
Upphaflega var hann næsta hnugginn.
En þegar brúnin á glugganum fór að
lyftast hærra yfir vatnsflötinn, vann
hann af meira kappi. Áreynslan liökaði
smám saman stirða handleggina, og hann
fann lítilsháttar yl færast í þá við aust-
urinn.
Eftir stundarfjórðung var vatnið í
þessum veltandi glugga mörgum þuml-
ungum lægra en sjórinn umhverfis.
Skyndilega hætti Guy og starði, eins
og hann tryði ekki sínum eigin augum,
Það var farið að daga og jafnframt tók
þokunni að létta. Tæpum fimmtán rnetr-
um frá sér sá hann eitthvað í vatnsborð-
inu, sem líktist mannlegum líkama. Þessi
líkami flaut á bakinu, en sneri andlitinu
til hliðar. Það gat enginn vafi leikið á,
að þetta væri Leslie.
Guy kallaði. Hann heyrði ekkert svar,
en sá greinilega, að Leslie hreyfði höf-
uðið.
— Það stafar ef til vill af öldugangin-
um, hugsaði Guy. Ég- verð að komast til
hans með einhverju móti.
Fyrst kom honum til hugar aö skríða
upp ur glugganum og synda til félaga
’su'ns, en það mundi eyðileggja alla þá
vinnu, er hann hafði lagt í að þurrka
gluggann. Fullur af vatni gæti hann
fleytt einum manni, en vissulega ekki
tveimur. Eins og hann var nú, gat hann
kannske borið þrjá eða fjóra.
Guy beygði sig varlega út yfir brún-
ina og tók að busla með höndunum. Það
gekk hægt, en smátt og smátt nálgaðist
hann þó félagann. Hugsunin um það, að
Leslie kynni að vera dáinn, lagðist á
Guy með hræðilegum þunga.
Þegar hann kom alveg að honum, sá
hann, hvers vegna Leslie var á floti.
Þegar háglugginn losnaði fi'á þilfar-
inu, höfðu ýmsir munir flotið upp úr
káetunni, þar á meðal hrosshársdýna.
Þegar hún kom upp á yfirborðið, lenti
hún einmitt undir meðvitundarlausum
líkama Leslie’s, svo að hún myndaði eins-
konar bjargdufl undir honum.
En hrosshárið drakk vatnið í sig án
afláts og burðarmagn þess minnkaði
fljótt. Innan fárra mínútna mundi dýn-
an sökkva.
Guy komst að lokum svo nærri vi.ni
sínum, að hann gat gripið í öxlina á
honum og snúið höföi hans.
Leslie var náfölur. Augun voru lokuð
en munnurinn opinn. Guy gat ekki séð
með vissu, hvort hann var lifandi.
Nú var um að gera að koma Leslie yf-
ir í gluggann. Það var varasöm aðferð,
en að lokum tókst honum það, án þess að
fá mikið vatn inn í gluggann.
Guy komst þá fljótt að raun um, að
Leslie var enn á lífi. i flýti jós hann því
vatni. er eftir var, út úr glugganum og
fór síðan aö stumra yfir vini sínum.
Stundarfjórðungi síðar opnaði Leslie
augun og leit í kringum sig sljóu augna-
ráði.
— Heyrðu, mælti hann veikum rómi.
Hvað gengur á? ó, einmitt, nú man ég
það... En hvar er ég?
— Það gengur vel, sagði Guy hug-
hreystandi. Við finnumst sjálfsagt fljót-
lega.
Ein klukkustund leið. Sólin fór að
skína og drengirnir fóru úr votu fötun-
um og breiddu þau til þerris.
Þokan var á bak og burt. Aðeins þunn
móða huldi ennþá himinjaðarinn. Sjór-