Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Síða 23

ÆFINTÝRI ÚR ÍSHAFINU
17
liði. Stuttu síðar opnaði annar þeirra
aug'un og litaðist um í klefanum.
— Æ, hvar er ég? spurði hann hissa.
— Þú ert óhultur, — um borð í »Pola-
rity«, drengur minn, sagði Ranworth sef-
andi.
—- Hvar er Leslie vinur minn?
— í rúminu fyrir neðan þig, svaraði
Ranworth. Hann sefur vel ennþá. Hvað
heitir þú?
— Guy Anderson.
— Fiskimaður?
Guy brosti, en kveinkaði sér um leið,
því að brosið olli sólbrenndu andliti hans
nokkrum sársauka.
— Ó-nei! Við vorum á skemmtiferð
með »Laughing Lassie«, og svo var siglt
á hana og hún sökk. Ég hugsa, að fleiri
hafi ekki bjargazt.
— Hvað heitir vinur þinn? spurði
Ranworth.
— Leslie Ward. Foreldrar hans búa í
St. Albans.
— Hann skyldi þó ekki vera sonur
hins fræga rafvirkjafræðings Decimus
Ward?
— Jú, rétt, svaraði Guy. Herra Ward
dvelur í sumarleyfi í Pilgrimswick, —
það er litli hafnarbærinn, sem »Laug-
hing Lassie« kom frá.
•— Jæja, drengur minn. Við skulum
senda foreldrum þínum fregnir um, að
þér líði vel, sagði Ranworth. Borðaðu nú
þessa súpu, og sofnaðu svo. Þá verður þú
hress á morgun.
Fimm mínútum síðar var send tilkynn-
ing frá »Polarity« til þráðlausu stöðvar-
innar í Scai'borougli, um það, að Guy
Andei'son og Leslie Ward hafi verið
■bjargað, með beiðni um, að fregnin yrði
símuð til Pilgrimswick.
— Ég vildi óska, að við gætum mjög
bráðlega losnað við drengina, sagði
Stormleigh skipstjóri við Ransworth.
Með hverjum tíma sem líður, eru minni
líkur til, að við munum hitta nokkurt
skip á heimleið, og heimsskautssvæðið er
ekki staður fyrir tvo óreynda unglinga.
— Nei, það er það ekki, sagði Ran-
worth. Ég óska þess innilega, að við get-
um fljótlega lagt ábyrgðina á þeim á
annarra herðar.
Allan næsta dag urðu drengirnir að
vera í rúminu; en morguninn eftir
klæddu þeir sig og gengu upp á þilfar.
— Góðan daginn, sagð Paul Travers.
Ég held helzt, að ég hafi séð ykkur áður.
— Ég man ekki eftir yður, sagði Leslie.
— Mig furðar ekki á því, sagði annar
stýrimaður og hló hvellt. Með tilliti til
þess, að ég dró ykkur upp í skipið í svip-
uðu ástandi og kaðlahrúguna þarna, er
ekki ástæða til að undrast það.
— Nú, svo við eigum þá yður að
þakka að okkur var bjargað?
— Ég fer ekki fram á neinar þakkir,
sagði Travers og yppti sínum breiðu öxl-
um. Það var skylda nifh, og ég er hér á
skipinu til að gegna henni.
— Einkar gott skip, sagði Leslie. Ég
vildi óska að ég væri á leið norður í ís-
haf með því.
— Það lítur út fyrir að svo geti orðið,
svaraði annar stýrimaður. Við erum nú
utan við venjulegar gufuskipaleiðir og
förum ekki inn í neina norska höfn, svo
það lítur helzt út fyrir, að þið eigið að
verða með.
IV.
Á „PoIariiy“.
Með hverjum tíma sem leið minnkuðu
líkurnar til þess, að Leslie Ward og Guy
Anderson yrðu sendir heim. Ekkert skip
kom í ljós, fyrr en þeir komu á móts við
Bergen. Þá fóru þeir fram hjá norsku
trjáviðarskipi, sem var á heimleið.
— Hér er tækifæri fyrir ykkur, dreng-
3