Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Síða 26

20
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
V.
Hafisjakinn.
Heimsskautsfarið nálgaðist óðfluga á-
kvörðunarstaðinn. Skipið var nú komið
inn fyrir draglengd hinna þráðlausu
tækja Claude Ranworth, og það bárust
fregnir um að rannsóknarmennirnir
hefðu enn orðið fyrir nýju óhappi.
Þrátt fyrir nákvæmar varúðarreglur,
var hinn hræðilegi skyrbjúgur kominn
upp, og fimm menn höfðu þegar látizt
af honum. Þar að auki voru flest-allir
Eskimóahundarnir, sem notaðir voru til
að draga sleðana, dauðir af einhverri ó-
skiljanlegri ástæðu, og rannsóknarmenn-
irnir neyddust því til að setjast um kyrrt
í nokkrum snjókofum, sem þeir höfðu
byggt nálægt fjörutíu og fimm enskar
mílur inni á eyjunni.
’Skipshöfnin hafði klæðzt hlýjustu föt-
unum, því að hitinn minnkaði ótt, því
norðar sem skipið komst.
Skipið fór oft fram hjá fyrirferðar-
miklum ísjökum á reki, sem sönnuðu það,
að ísinn brotnaði venju fyrr. Það var
ekki lengur um nótt að ræða. Allan sól-
arhringinn sat sólin eins og bleik skífa
á himinþámanum.
Þegar Stormleigh skipstjóri hafði ósk-
að sjálfum sér til hamingju með svo
fljóta ferð, lenti »Polarity« í þokubelti.
f fjörutíu og átta stundii' var ógerlegt
að sjá lengra en fáa faðma fram undan
og ferðina varð að hægja ofan í fimm
sj ómíluf j órðunga.
Síðari þokudaginn, þegar Leslie og
Guy komu upp á þilfariö frá því að
borða miðdegisverð, heyrðu þeir vélsím-
ann hringja. Um leið unnu vélarnar öf-
ugt, og skrúfurnar tvær þeyttu freyðandi
löðri meðfram endilangri skipshliðinni.
Frammi á skipinu tóku varðbergs-
mennirnir að hrópa hvor í kapp við ann-
an, svo að liðsforingjarnir á stjórnpall-
inum skildu ekkert af því, er þeir sögðu.
Þá brotnaði framsiglan með ógurlegu
braki tuttugu fetum fyrir neðan fána-
húninn og féll niður á þilfarið ásamt
stóru jakastykki.
Báðir drengimir, sem heyrðu brakið en
gátu ekkert séð, þreifuðu sig áfram, þar
til siglan stöðvaði þá.
Aftur heyrðist brak gegnum þokuvegg-
inn. »Polarity«, sem enilþá þokaðist á-
fram, þrátt fyrir mótspyrnu vélanna,
hafði rekizt á nálega lóðréttan ísvegg.
Til allrar hamingju fór skipið hægt, ann-
ars mundi áreksturinn vafalaust hafa
brotið kinnunginn.
Drengirnir köstuðust báðir um koll á
þilfarinu við þenna óvænta lmykk, og
meðan þeir voru að staulast á fætur,
hrasaði Paul Travers um þá. Annar
stýrimaður var á leiðinni fram á, til að
komast að raun um, hve skemmdimar
væru miklar.
— Það er í lagi, skipstjóri, kallaði
hann. Enginn leki. Stafninn hefur dalazt
lítið eitt, en plöturnar á kinnungnum eru
heilar.
Stormleigh skipstjóri andvarpaði feg-
insamlega. Hann var hugrakkur sjómað-
u'r; en við þoku var hann hræddur á sjó,
sérstaklega undir núverandi kringum-
stæðum. Nú ákvað hann að snúa við um
nokkrar mílur og liggja um kyrrt, þar
til þokunni létti.
— Hafísjaki afturundan, skipstjóri,
kallaði einn hásetanna.
»Polarity« hafði streitzt á móti, þótt
hún hreyfðist áfram, var nú hætt við að
rekast á jaka, þegar hún tók að þokast
aftur á bak.
Vélsíminn hringdi aftur. í þetta sinn
var skipið fljótara að stöðvast, því hrað-
inn aftur á bak var aðeins tveir mílu-
fjórðungar.
— Hvernig getur staðið á þessu, Storm-
leigh skipstjóri? spurði Ranwórth. Ef við