Nýjar kvöldvökur - 01.01.1935, Síða 51

GJAFIR VITRINGANNA
45
ranga svarið. Vitringamir konm með
verðmætar gjafir. En það var ekki með-
al þeirra. Þessi myrka staðhæfing mun
verða útskýrð seinna.
Jim dró böggul úr kápuvasa sínum og
kastaði honum á borðið.
»Þú getur verið alveg róleg mín
vegna, Dellí mín«, sagði hann, »ég býst
ekki við að nokkurskonar klipping eða
hárgreiðsla eða jafnvel krúnurakstur
: gæti komið mér til að þykja nokkuð
minna vænt uni stúlkuna mina. En ef
þú vilt líta í böggulinn þarna, þá skilst
þér kannske hvers vegna ég varð hálf
ringlaður í svipinn«.
í einni svipan hafði Dellí svift umbúð-
unum utan af bögglinum. Hátt gleðióp
kvað viö, en snerist á næsta augnabliki
i svo ákafan krampagrát, að það útheimti
alla huggunarhæfileika húsbóndans.
Því í bögglinum voru hárkambarnir
— samstæða af vanga- og hnakkakömb-
um sem Dellí hafði séð í einum búð-
arglugganum í Breiðgötu, og var búin að
tilbiðja í langan tírna. Dásamlega fagrir
kambar, úr ekta skjaldbökuskel, með
gimsteinum á röðunum, og liturinn átti
alveg við hár hennar. Hún vissi, að þeir
voru afardýrir, og þó hún hefði þráð
þá jafnt og þétt, hafði hún aldrei gert
sér minnstu von um að eignast þá, Og
nú voru þeir hennar. En loklcarnir, sem
hinir langþráðu dýrgripir áttu að prýða,
voru horfnir.
En hún þrýsti þeim að bai’mi sér, og
bráðlega gat hún litið upp og brosað
: gegnum tárin og hvíslað:
»Hárið á mér er svo fljótt að vaxa,
• Jim«.
En allt í einu stökk hún upp, eins og
hún hefði verið stungin, og hrópaði:
»Bíddu, Jim!«
Jim hafði nefnilega ekki séð jólagjöf
•sína ennþá. Hún rétti honum festina á
flötum lófa sínum og hinn daufi, dýr-
mæti málmur virtist fá aukið geisla-
magn frá glöðu, tindrandi andliti hennar.
»Er hún ekki sæt, Jim? Ég var búin
að leita út um allan bæ, áður en ég fann
hana. Hér eftir verðurðu að »fylgjast
með tímanum«, að minnsta kosti hundr-
að sinnum á dag. Komdu með úrið, ég
ætla að sjá hvernig hún passar«.
i stað þess að hlýða, kastaði Jim sér
aftur á bak í legubekkinn, stakk höndun-
um á bak við hnakkann og brosti.
»Dellí mín«, sagði hann, »við skulum
læsa jólagjafirnar okkar niður og geyma
þær. fyrst um sinn. Þær eru alltof fall-
egar til þess að nota þær strax. Ég
seldi úrið til þess að geta keypt hár-
kambana. — Og hvað segirðu nú um að
setja pönnuna yfir?«
— Eins og allir vita, voru vitringarn-
ir úr Austurlöndum undursamlega vitrir
menn, sem komu með gjafir til barnsins
í jötunni. Það voru þeir, sem fundu upp
jólagjafasiðinn.Það ræður að líkum, að
svo vitrir menn hafa einungis gefið vit-
urlegar gjafir. En hér hef ég nú, af
veikum mætti, verið að segja ykkur
hversdagslega viðburði úr lífi tveggja ein-
feldninga, sem á hinn óviturlegasta hátt
fórnuðu hvort öðru því dýrmætasta, sem
þau áttu.
En eitt orð að lokum, þér vitringar
nútímans: Af öllum gefendum eru þessi
tvö þau vitrustu. Af öllum, sem gefa eða
þiggja gjafir, eru þau, og þeirra líkar
hin vitrustu. Alstaðar eru þau vitrust.
Þau eru Vitringamir.
Stefán Bjarman þýddi.
Hann: Hvernig stendur á því að þú ert
svona gröm við læknirinn?
Hún: Hann var svo óforskammaður.
Þegar ég lýsti því fyrir honum hvað ég
var þreytt, þá bað hann mig að lofa sér
að sjá tunguna.