Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Blaðsíða 23

ÞÁTTUR AF JÓNI HRÓLFI BUCK
17
Kaðalstöðum í Austarafirði. Fór mikið
orð af þreki Jóns Hrólfs og áræði hans,
bæði við ár og illa vegi. Hann var skap-
maður mikill, eins og þau systkini öll, og
nokkuð langrækinn, ef honum var mikið
gert á móti skapi. Hann þótti afbragðs
vinnumaður og þurfti mikið að borða, en
svo gat hann líka þolað að vera matar-
laus tímum saman, og drakk hann þá
ósköpin öll af vatni. Hann var oft gam-
ansamur og skrítinn í háttum og dálítið
hneigður fyrir bækur. Las hann mikið Is-
lendingasögur og Sturlungu, sem voru
uppáhaldsbækur hans. Hann átti mikil og
sterk eikarskíði, þungan og gildan brodd-
staf og fjallajárn (mannbrodda). Þurfti
Jón Hrólfur oft á þessum tækjum að
halda þar úti í Fjörðum að vetrarlagi. Þá
voru margir góðir skíðamenn í Fjörðum,
eftir því sem kallað var í þá daga. F.n
þegar í verulega harðbakka sló, hafði
ekki nokkur maður þar um slóðir annað
eins þrek og áræði að brjótast út í stór-
hríðar og Jón Hrólfur. Var líkast því sem
hann hefði gaman af að fara þar sem
verst var, og varð honum aldrei ráðafátt
í þeim sökum, hversu ógætilega sem hann
fór að ráði sínu. Það var eins og hann
hefði yndi af að ferðast í stórhríðum með
þunga bagga á bakinu, þegar aðrir tölu
ófært með öllu. Jón Hrólfur var dökkur á
hár og móeygður, stór maður vexti og út-
limadigur, afar lendabreiður og rassmik-
iU. Voru bæði lær og fótleggir með því
allra gildasta, sem ég hefi séð á nokkrum
manni, enda var hann svo sterkur í fót-
unum, að hann dró skíði í fullum gangi í
límingsfæri, þegar aðrir komust lítið
afram fyrir ófærð. Var þá ekki heiglum
hent að verða honum samferða, ef hann
vildi beita verulegu kappi á annað borð.
Eftir það er ég fluttist vestur í Fjörðu,
vandist ég miklum snjó og örðugum
skíðaferðum, og varð það um tíma hlut-
skipti mitt að ferðast allmikið með Jóni
Hrólfi og verða honum persónulega kunn-
ugur. Hann var mér ósköp góður og gerði
sér far um að forða mér frá öllum hætt-
um, enda gaf hann mér margar góðar
leiðbeiningar um vetrarferðir í snjó og
kulda.
Jón Hrólfur fór oft illa með sig. Hlífði
hann sér aldrei á þessum árum við neinu
vosi. Hann var svo heilsugóður, að honum
varð ekkert meint af því, þótt hann væði
ár og mýrar og sæti svo í dellunni allan
liðlangan daginn, þegar því var að skipta.
Hann kostaði kapps um að vera aldrei vit-
undarlaus af brennivíni og hafði saman
við það bæði kamfóru og einiber. Tók
hann hæfilega skammta af þessu eini-
berjabrennivíni, þegar hann var í sem
mestu slarki úti við.
Vorið, sem ég fluttist með foreldrum
mínum að Tindriðastöðum í Austarafirði,
lagðist ég veikur nokkrum dögum eftir
það er ég kom heim úr hákarlalegum síð-
asta túrinn, sem farinn var á gamla Látra-
Felix. Gekk þá mikill faraldur af vondu
kvefi (inflúenzu). Urðu um tíma mikil
brögð að veikindum á öllum bæjum £
Fjörðunum. Var þá Jón Hrólfur þindar-
laust á hlaupum á milli bæjanna, boðinn
og búinn til að veita fólkinu einhverja
hjálp eða leita því lækninga, ef á þurfti
að halda. Skrapp hann þá nokkrum sinn-
um eftir meðulum, ýmist Leirdalsheiði
eða Trölladal inn á Grenivík til Sigurðar
Hjörleifssonar læknis. Fór hann þessar
ferðir oftast gangandi. Meðan á þessum
lasleika stóð mátti heita, að hann væri á
ferðinni bæði dag og nótt svolítið hýr af
einiberjabrennivíni og alltaf rennandi
blautur í fæturna. Hann fékk aldrei inflú-
enzuna, en lagði mikið kapp á að fá vel
að borða, enda var það eini greiðinn, sem
hann þáði, þar sem hann kom fólki til
hjálpar. Þegar þetta var, taldi hann sig til
heimilis á Kussungsstöðum hjá Jóhannesii
3.