Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Page 32

26
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
allt það, sem hún sjálf hafði orðið að
reyna endur fyrir löngu?
En henni var það full ljóst, að hér var
það höfðinginn, sem hafði á réttu að
standa, þótt hann beitti ofbeldisfullri
harðneskju. í þeirra þjóðskipulagi mátti
aðeins vera einn höfðingi, og drengurinn
varð að læra hlýðni. Ef hún gæti nú að-
eins sjálf kennt honum það, án þess að
beita þyrfti hörðu við hann.
Hún var í engum vafa um það, að
kæmi höfðinginn aftur í dag, myndi hann
verða æfa-reiður sökum þess, að Ahmed
ungi var horfinn á brott, þrátt fyrir það
þótt faðir hans hefði fyrirskipað, að hann
væri heima.
Hún gat eigi varist brosi, er henni varð
hugsað til þess, þegar hann kom þjótandi
inn til hennar einn morguninn og sagðx
henni, að allur hans sálarfriður væri X
veði, fengi hann eigi nokkurra daga
ferðaleyfi.
Og svo hafði hann rokið af stað og tek-
ið með sér báða syni Yúsefs, sem ætíð
höfðu haft gát á honum, síðan hann var
dálítill strákhnokki.
Og síðan voru liðnar sex vikur!
Hún var orðin því vön, að hann færi
ferða sinna, eins og honum sýndist, og
reyndi því að bægja þessu úr huga sfn-
um. En samt óskaði hún þess, að hann
hefði frestað þessu, þangað til Ahmed
hefði verið kominn aftur, Ahmed, mað-
urinn hennar og elskhugi. Hann sem með
ást sinni hafði gert henni það fært og
bærilegt að setjast hér að í eyðimörkinni.
Hún hvíslaði nafnið hans hlýtt og hljótt,
eins og hún væri að reyna að bæla niður
óttann, sem fór sívaxandi hjá henni.
Til þess að dreifa þessum ásæknu hugs-
unum sínum tók hún hina myndina og
íór að skoða hana. Hún var af eldri syn-
inum, sem hún hafði ekki séð, síðan harm
var 5 ára, og sem nú var á leiðinni heim
iil þeirra. Hvernig skyldi hann nú vera
í sjón? Myndi hann nú á ný elska hana,
eins og „drengurinn“ gerði? Myndi hon-
um nokkuru sinni skiljast, að sú skilnað-
arstund, sem hafði bakað henni svo mikla
sorg og óteljandi tár, var eigi tilorðin að
hennar vilja og undirlagi? Og myndi
honum skiljast, hve hún tók það nærri
sér að senda hann frá sér?
Hún hafði neyðst til að gera það.
Það var eins og hnífsstunga í hjarta
hennar, í hvert sinn og hún minntist þess,
er hún í síðasta sinn hélt litla dreng-
hnokkanum í fangi sér, áður en hann var
sendur til Englands.
Höfðinginn hafði aldrei getað gleymt
því, að hann varð að senda son sinn til
Englands. En Glencaryll gamli lávarður
hafði beðið þau svo lengi og innilega um
að fá þennan dreng, að þau gátu eigi
lengur neitað honum um það. Höfðingj-
anum hafði fallið þungt að verða að gera
þetta, og henni þá eigi síður. Honum var
það lítils virði, að drengurinn yrði Glen-
caryll lávarður, heldur hitt, að hann yrði
höfðingi Ahmed-ættarinnar. Það var hon-
um fyrir öllu.
En nú hafði drengurinn alist upp án
þess að sjá foreldra sína. Hún hafði frétt,
að hann væri röskur og myndarlegur
drengur — en talinn alvarlegur eftir
aldri.
Hún sat lengi og velti þessu fyrir sér.
Hvernig myndi hann hafa breytzt með
tímanum? Hvers virði myndi koma hans
verða — fyrir sjálfan hann, og fyrir for-
eldrana, sem hann hafði gleymt?
Hún hafði aðeins bréfin.
Það var sitt eigið andlit, sem Díana sá
fyrir sér á myndinni. Hennar eigin augu,
sem störðu á hana. Þessi mynd var mjög
ólík myndinni, sem hún sjálf hafði tekið
af hinum bróðurnum. Þetta var fín og
listræn ljósmynd af smávöxnum, ungum
manni, bjartleitum og alvarlegum — eftir
hinum stuttorðu bréfum hans að dæma.