Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Qupperneq 33

SYNIR ARABAHÖFÐIN.GJANS
27
En í þeim fólst eigi annað en stuttar og
einfaldar frásagnir um helztu viðburði á
heimili hans, en ekkert um hann sjálfan.
Ekkert um það, sem móðurhjarta þráði
mest að vita.
Hefði hún aðeins fengið að sjá hann
öðru hvoru! Að hún hefði fengið að
bregða sér til Englands snöggva ferð,
þótt eigi hefði verið nema aðeins einu
sinni. En er hún hafði nefnt þetta einu
sinni eða tvisvar, hafði Ahmed litið á
hana svo hryggur í bragði, að hún hafði
eigi nefnt það framar.
Og nú loksins átti drengurinn hennar
að koma. — En hann kom aðeins sökum
þess, að nauðsyn krafði, — af viðskipta-
legum ástæðum.
Það brá sorgarblæ á svip hennar, er
hún minntist síðasta bréfsins frá honum.
Það var kuldalegra og líktist meira þurru
viðskiptabréfi en nokkurt hinna. Það var
eigi bréf frá syni til foreldra sinna, held-
ur kuldaleg boðsending frá ungum manni
til yfirboðara síns.
Nærri ár var liðið síðan Glencaryll
gamli lávarður dó. Og Ahmed Ben Hass-
vildi með engu móti taka við nokkru
af hinum geysimiklu jarðeignum hans.
Hann hafði ánafnað syni sínum öll auð-
®fi hans. Jafnvel þótt hann sjálfur hefði
verið öreigi, myndi hann eigi hafa snert
við þeim. Samt voru ýms atriði, er eigi
varð ráðstafað til hlítar, án þess að feðg-
arnir hittust.
Þeir höfðu nú skrifazt á í nokkra mán-
uði, og svo hafði samizt um með þeim, að
örengurinn skyldi koma.
Hún fékk hjartslátt, er hún hugsaði um
þetta. Nú beið Caryll, ásamt Raoul de
Saint Hubert, í þorpinu Touggourt eftir
bréfi frá föður sínum, er ákvæði nánar
um komu hans.
Það var Raoul, sem hafði frætt hana
um son hennar, allt það, er hún vissi.
Hann var enn sem fyrr einasti tengilið-
urinn milli Englands og hennar. Heim-
sóknir hans höfðu ætíð verið henni ann-
að og meira en venjuleg vinarheimsókn.
Hún hafði aldrei rennt grun í ást þá, er
hann bar til hennar, öll þessi ár, aldrei
grunað, hvílíka kvöl þessar heimsóknir
höfðu bakað honum. Henni hafði það ver-
ið fyrir öllu að frétta af syni sínum, Ca-
ryll, og hinu glæsilega heimili hans á
Englandi, en þar var Raoul ætíð kærkom-
inn gestur.
Það var í frásögnum hans, að hún hafði
séð son sinn vaxa og þroskast frá ofur-
litlum strákshnokka til fullorðinsára og
verða að lokum hinn efnilegi, ungi mað-
ur, sem hann nú var að sögn.
En þrátt fyrir allt þetta hafði hann
samt sem áður aðeins getað sagt henni
lítið eitt. Hann hafði sagt henni frá hrygg-
um, gömlum manni og ást hans á drengn-
um, og einnig frá umhyggju drengsins og
ástúð við afa sinn, og svo hafði hann sagt
henni frá ýmsum smá-viðburðum úr dag-
lega lífinu. Henni var vel kunnugt, að
sonur hennar var önnum kafinn við stjórn
og umsjón hinna víðlendu jarðeigna, og
að hann var mjög alvarlegur eftir aldri.
Einnig var hann stilltur mjög og fáorður,
svo að Raoul gat aldrei fyllilega áttað sig
á honum, þótt hann hefði þekkt hann frá
blautu barnsbeini.
Hún hafði langtímum saman þráð að
hitta son sinn, og er nú loksins var komið
að því, að hann kæmi, lá við, að hún
kviði fyrir því. Hún þóttist lesa það út úr
bréfum hans, að hann langaði ekkert sér-
staklega til að heimsækja hana. Það var
eins og hún yrði vör einhverrar andúðar
af hans hálfu, og hún tók það nærri sér.
En ef til vill var þetta aðeins eðlilegt,
þótt sárt væri að hugsa til þess. Hún gat
svo sem ekki búist við, að hann skyldi
unna móður, sem — að því er hann hlaut
að halda — hafði brugðist honum. Og:
4*