Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Blaðsíða 34

28
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sennilega vissi hann alls eigi ástæðuna til
þess, að hún hafði gert það.
Það var svo margt, sem hann -vissi ekk-
ert um.
Sennilega hafði hinn gamli, stæriláti
jarl aldrei trúað sonarsyni sínum fyrir
sárustu einkamálum sínum, hinu stutta
hjónabandi sínu og hinum óskemmtilegu
atvikum, er ollu því, að hann missti bæði
konu sína og son. Og hann vissi auðvit-
að heldur ekkert um fjandskapinn á
milli feðganna, föður hans og gamla
jarlsins.
í öllum heimi var nú aðeins einn, sem
var nákunnugur leyndarmálum Glen-
caryll-ættarinnar, og Díana var viss um,
að hann myndi aldrei nefna þau á nafn
— Þetta var hinn drenglyndi Raoul de
Saint Hubert. Hann myndi aldrei ympra
á þessu, nema þá í ýtrustu nauðsyn, og
hún hafði óskað þess öðru hvoru, að ein-
hverja þess háttar nauðsyn bæri að hönd-
• um. Henni var óbærilegt að hugsa til
þess, að drengurinn skyldi hugsa eitthvað
miður um föður sinn, og hún þekkti Ah-
med svo vel, að hún vissi, að hann myndi
aldrei segja drengnum neitt um þetta.
Margsinnis hafði hún reynt að miðla
málum á milli feðganna, en það hafði
reynst árangurslaust. Höfðinginn hafði
reynst ósveigjanlegur og daufheyrst við
bænum hennar og fortölum og að lokum
þverneitað að ræða oftar við hana um
þetta.
Hún gat því ekkert frekar gert í þessu.
Nú yrði Guð sjálfur að stjórna þessu á
bezta hátt.
Hún varpaði öndinni mæðilega og lagði
frá sér myndina. Svo sneri hún sér aftur
að bréfinu, er lá á borðinu fyrir framan
liana. En penninn var þurr, og varð því
ekkert úr skriftum. Þetta var sendibréf
til Raoul, sem beið svars í Touggourt,
IHún hafði skýrt honum frá, að höfðing-
inn væri ekki heima, og hvernig á því
stæði, og einnig sagt honum, hvar tja-ld-
búðirnar væru um þessar mundir. — Svo
var engu við þetta að bæta. Engu, sem
hún gæti bætt við. Þótt hana dauðlangaði
til þess, kom hún sér ekki að því að biðja
hann um að skýra Caryll frá ættarsögu
hans.
Er hún var að ganga frá bréfinu, féll
sá grunur þyngra og þyngra yfir hana, að
framtíðin myndi eigi bera henni neitt gott
í skauti sér. Hún lagði bréfið þreytulega
frá sér og grúfði andlitið í örmum sér.
Að öllum þessum friðsælu árum liðn-
um, virtist nú allt vera að breytast. Senni-
lega voru nú komin sólhvörf hamingju
hennar.
í rauninni var það svo ólíkt henni að
ala á þessháttar ömurlegum grunsemdum
og kvíða. Hún var því eigi vön að taka
áhyggjur og sorgir út fyrirfram.
En að þessu sinni var meiri alvara á
ferðum. Það var eins og hvíslað væri að
henni einhverstaðar að, að nú væri ein-
hver óhamingja í vændum. Nú bar hún
í brjósti svo þungan ótta og kvíða, að hún
fékk eigi sofið á nóttunum. Hún var
hrædd um þá báða, Ahmed og „drenginn11.
Hún herti upp hugann og neyddi sig til
að vera róleg. Hún vissi, hve það gat ver-
ið hættulegt að einbeita huganum að þess
háttar í einverunni. Það gat hæglega orð-
ið ofraun taugum hennar og geðsmunum.
Og hún var óvön þess háttar heilabrot-
um. Hún varð því í guðsnafni að taka
með stillingu því, sem að höndum bar.
Hún gat að minnsta kosti ekki ráðið neitt
við rás viðburðanna.
„Guð minn, gef mér þrek og styrk og
haltu verndarhendi þinni yfir báðum
þeim, sem ég elska“, bað hún stillt og
innilega.
Og allt í einu brosti hún gegnum tárin.
Hún flýtti sér að þurrka burt tárin, eins
og hún fyriryrði sig fyrir þau. Hafði hún
eigi þrásinnis óttast um þessa ástvini sína,