Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Síða 36

30
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
svo að fáir aðrir þorðu að koma nálægt
honum.
í dag virtist hann trylltari og verri við-
ureignar en nokkru sinni áður. Hann beit
stórt flykki úr skikkju hestasveinsins og
barði tvo aðra með framfótunum, svo að
þeir steyptust kollhnís eftir sandinum.
„Djöfullinn sjálfur!“ öskruðu þeir vit-
stola af hræðslu og hlupu á brott. Gaston
og Yúsef reyndu að nálgast hestinn, en
það var Díana, sem að lokum tókst að
spekja hann. Hún gældi við hann góðlát-
lega, unz hann varð stilltur, svo að hún
gat sveiflað sér á bak honum vandræða-
laust.
Díana brosti til Arabanna, sem stóðu
umhverfis, og svaraði kveðju þeirra með
gamanyrðum, sem þeir hlógu dátt að.
Er hún reið í hægðum sínum út frá
tjaldbúðunum, hugsaði hún um það, hví-
lík stór börn þeir væru í raun og veru,
þessir synir eyðimerkurinnar. Stór og
trúgjörn börn, örir í lund, skemmtigjarnir
og kenjóttir. Fljótir til móðgunar og fljót-
ir til hefnda. En góð og trygg börn voru
þeir samt. Hún skildi þá æ betur, eftir
því sem hún kynntist þeim lengur, og
hún hafði lært að meta ást þá og tryggð,
er þeir sýndu henni.
Öll ættkvíslin tignaði hana og dáði. í
þeirra augum var hún annað og meira en
vanaleg manneskja, hún var engill frá
himnum, er stigið hafði niður til þeirra
og tók þátt í sorgum þeirra og gleði. —
Hún varð auðmjúk í huga og lítillát, er
henni varð hugsað til þessa. Því hvað gat
hún annað fyrir þá gert en að láta sér
þykja vænt um þá, og elska höfðingja
þeirra og herra.
Hún stefndi beint á lága áshrygginn,
sem sást í fjarska. Hann var brattur og
erfiður, en þaðan var dásamleg útsýn yfir
eyðimörkina.
Og í dag var útsýnin óvenjulega dásam-
leg, geysimiklar víðáttur, eintómur gulur
sandur. Þetta var eyðimörkin — eyði—
mörkin, heimahagar hennar. Fyrir fjöl-
mörgum árum hafði eyðimörkin töfrað'
hug hennar og aldrei sleppt tökum á
henni síðan.
Hún kallaði á Gaston, sem reið spölkorn
á eftir henni.
„Líttu á, Gaston, er þetta ekki dásam-
legt? Maður sér eins langt og....“
Hún þagnaði allt í einu og greip sjón-
aukann. Hvaða dökkur blettur var þarna
langt í burtu? Það voru tveir deplarr
ekki einn. Og þeir uxu og færðust nær
með hverri mínútu.
Hún rétti Gaston sjónaukann. „Það er
eitthvað þarna langt í burtu.... ég get
ekki séð hvað það er“.
Hún stóð titrandi af eftirvæntingu og
beið, meðan hann svipaðist um.
Svo sneri hann sér að henni, og svipur
hans lýsti vonbrigðum.
„Það eru bara Spahiar,1) madame“.
Hún andvarpaði. — „Eigum við að ríða
á móti þeim?“ Og áður en hann fengi
svarað, hafði hún snúið hesti sínum og
reið ofan brekkuna og barðist við að bæla.
niður vonbrigði sín. Bara Spahiar....
Hún lét hestinn taka alllangan sprett,
og henni hlýnaði fljótt af hinni dásam-
legu hreyfingu og kennd, sem útreiðarn-
ar ætíð veittu henni.
Gaston varð langt á eftir, og hinn ljón-
fjörugi gæðingur hennar, svarti Eblis, hélt
sprettinum. Hún varð að beita öllum sín-
um kröftum til að stöðva hann. Hún vildi
ógjarnan mæta hermönnunum einsömul
og beið því eftir Gaston.
Hún sat kyrr á hestbaki og starði á
mennina tvo, sem nálguðust óðum. Þeir
voru glæsilegir til að sjá, þar sem þeir
komu á harða spretti á mögrum sinastælt-
um gæðingum sínum, og skikkjur sínar
blaktandi í loftinu eins og svarta fána..
') Spahi: Innlendur riddaraliði i N.-Afríku. Þýð.