Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Qupperneq 37

SYNIR ARABAHÖFÐINGJANS
31
Þetta voru háir menn og herðabreiðir.
Vígbúnir frá hvirfli til ilja og ægilegir.
En Díana sá þegar, að þeir voru orðnir
þreyttir af langri reið.
Þeir stöðvuðu hesta sína og stigu af
baki. Annar þeirra kom þreytulegur í
-spori til hennar og heilsaði henni á her-
hiannavísu.
Honum virtist þegar vera ljóst, hver
hún væri, því hann spurði óðara, hvort
höfðinginn væri heima. Og er hún neitaði
því, tók hann upp bréf og afhenti henni.
Hún stakk bréfinu í vasa sinn. Það gat
teðið. Fyrir fjórum mánuðum síðan hafði
komið samskonar bréf, og hún varð að
láta bæði bréfin sæta sömu örlögum — að
bíða, þangað til Ahmed kæmi heim aftur.
En hvenær myndi það verða?.... Guð
hiinn góður?
Hún reyndi að dreifa þessum þungbæru
úugsunum og kallaði á Gaston.
„Hvaðan koma þessir menn, Gaston?“
spurði hún.
„Frá Touggourt, madame“.
>,Er þá yfirhershöfðinginn í Touggourt?“
spurði hún.
„Já, madame“.
Henni varð hugsað til sonar síns, sem
beið þarna í setuliðsþorpinu.
„Er nokkuð um að vera þar nyrðra?“
„Aðeins dálitlar innanhéraðs-erjur, ekki
neitt hættulegt. Útsvarsskærur og þess
háttar. — Og svo ofurlítil Túaregárás“.
„Túaregar? Svona norðarlega?“
Gaston yþpti öxlum. — „Já, svo segja
þeir, madame. En madame þekkir til þess
háttar fréttaburðar — þeir segja það, sem
þeim dettur í hug....“
Gaston vildi með öllu móti sporna við
Því, að Díana fengi hinn minnsta grun
um> að nokkur hætta væri á ferðum. Hún
var þegar orðin meira en nógu hrædd um
höfðingjann, sem aldrei kom aftur, þó að
hann stuðlaði eigi að því að auka við
hræðsl'u hennar.
Og það væri blátt áfram glæpur að
auka ótta hennar og kvíða með því að
segja henni nokkuð um útúrdúra og æf-
intýri unga Ahmeds, og þau voru mjög
misjafnlega skemmtileg. Eitthvað vissi
hún sennilega um þau, en ekki eins mikið
og monsieur eða hann sjálfur. Og það var
heldur ekki nauðsynlegt. Ahmed ungi var
aðeins ærslafullur unglingur ennþá. Ein-
hverntíma myndi hann vaxa upp úr þess-
um ærslum og glannaskap. Það skyldi
maður vona.
Út frá þessum heilabrotum tók hinn
tryggi, frakkneski þjónn að fitja upp á
samræðum um hversdagslega hluti, og
stóð ekki eitt augnablik á honum munn-
urinn, er þau riðu hratt heimleiðis.
Sól var hnigin að söndum, er þau komu
heim aftur til tjaldbúðanna. Díana stóð
um hríð og starði á purpurarauðan kvöld-
himininn.
Úlfaldarnir voru teymdir heim í langri
röð undir nóttina. Þeir gengu fúslega til
byrgja sinna, nema tveir-þrír þrjóskulim-
ir, er reyndu að laumast á brott. Og þeir
grenjuðu hátt af gremju, er þeir voru
teknir og hýstir hjá hinum.
Eblis hataði úlfaldana og forðaðist þá,
og hann sló eins og trylltur, er einn
þeirra kom of nærri honum. Díana heyrði
Gaston reka uþp aðvörunaróp, og komu
þá hlaupandi nokkrir Arabar, er staðið
höfðu nærri. Díana sneri hestinum snöggt
við og spjallaði og gældi við hann langa
stund, þar til hann spektist.
Er hún hafði teymt hann inn í hesthús-
ið, fór hún inn í tjald sitt til að lauga sig
og hafa fataskifti, og er hún kom inn aft-
ur í dagstofuna, var Yúsef þar fyrir og
beið hennar til að skýra henni frá við-
burðum dagsins.
Hún bauð honum sæti og settist sjálf á
dívaninn. Hann talaði skýrt og skilmerki-
lega, var stuttorður og gagnorður. Hún
leit á hann öðru hvoru. Hjá þessum hold-