Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Síða 38

32
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
uga manni, er hafði elzt fyrir skör fram,
var nú eigi margt eftir, sem minnti um
hinn grannvaxna, teprulega ungling, er
hafði komið henni til að brosa í fyrsta
sinni, er hún sá hann, þrátt fyrir örvænt-
ing hennar og ótta þann dag. Hann var
þá bæði ísmeygilega hrífandi og fram úr
hófi hégómagjarn. Hann lét sér enn mjög
annt um útlit sitt, og þótt hann væri full-
um tíu árum yngri en höfðinginn, leit
hann þó talsvert eldri út en hann. Hann
hafði gifzt ungur og átti nú tvo fullorðna
syni, og jók það mjög á alvöru hans og
virðuleika, svo að hann virtist eldri en
hann raunverulega var.
Er hann hafði lokið skýrslu sinni, bað
hún hann að staldra lítið eitt við, meðan
hún ráðgaðist við hann um nokkur at-
riði, er hún taldi hann færari til að ráða
fram úr en hún sjálf. Aftur á móti nefndi
hún ekki einu orði ferðalag höfðingjans,
og heldur ekki fjarveru sonar síns. Og
Yúsef gætti þess vel að nefna hvorugan
þeirra á nafn. Það var eins og þau bæði
forðuðust að hreyfa við þessu viðkvæma
málefni.
Þau skildu fyllilega hvort annað, og
Yúsef var óvenju ákafur og nákvæmur í
ráðleggingum sínum, og er hann fór, var
salaam hans dýpri og virðingarfyllri en
nokkru sinni áður.
Díana horfði á eftir honum og andvarp-
aði. Hún hálf sá eftir því að hafa ekki
talað um þetta við hann, en hvað hefði
hann annars átt að segja?
Hún var þreytt og í þungu skapi, er
hún gekk að skrifborðinu og opnaði bréf-
ið, sem spahiarnir höfðu komið með.
Það var frá yfirstjórn Sahara, eins og
hún hafði búist við. Var þetta nærri því
orðrétt endurtekning af fyrra bréfi — að-
eins ákveðnara — og var beinlínis hjálp-
arbeiðni til Ahmed ben Hassan. Það var
nefnilega alkunnugt, að þótt hann viður-
kenndi eigi yfirráð annarra né nein
stjórnarvöld, var hann þó vinveittur hinni
frakknesku stjórn og vár voldugur höfð-
ingi í sínum landshluta. Nú var hann beð-
inn hjálpar og heitið á hann sem bjarg-
vætt mikla að veita stjórninni aðstoð til að
grennslast eftir, hverjir væru upphafs-
mennirnir að óróa þeim og skærum, sem.
vart varð við víðsvegar um landið, og
einnig áð komast eftir, hvaða ættkvíslir
stæðu utan við þetta og reyndust enn
tryggar stjórninni.
Þegar Díana hafði lesið bréfið, sat hún
all-langa hríð í djúpum hugsunum og
horfði annars hugar á Gaston, sem var að
undirbúa miðdegisverð hennar. Að þessu.
sinni hafði yfirhershöfðinginn talað um-
svifalaust. Það var auðséð, að stjórnin í
París hafði orðið alvarlega skelkuð og dró
enga dul á það. Hvaða afleiðingar mundi
almenn bylting í Algier hafa í för með'
sér? Og á hvern hátt gæti það náð til Ah-
med og hans manna? Hún náfölnaði og
hana snarsvimaði sem snöggvast — svo-
hleypti hún kjarki í sig. Hún treysti sín-
um mönnum, og ef svo illa skyldi fara, að
Ahmed neyddist til að taka þátt í því, sem
fram færi utan hans landamæra — þá
myndi Guð sennilega veita henni styrk.
til að standa við hlið hans á erfiðum tím-
um.
Hún las skjalið enn á ný og gekk síðan.
vel frá því. Hún ætlaði ekki að svara því
í kvöld, heldur fresta því til morguns —
því að hver gat vitað, hvað dagur sá
myndi bera í skauti sér? Meðan hún vai
að borða, reyndi hún að varpa frá sér öll-
um áhyggjum og spjallaði fjörlega við
Gaston um daginn og veginn, og til að
gleðja hann, reyndi hún að neyða í sig dá-
litlu af matnum. Er hún hafði drukkið
kaffið, fleygði hún yfir sig skikkju og
gekk út fyrir tjalddyrnar til að horfa á
stjörnurnar.
Það var kyrrlát og þögul nótt — hún
gekk nokkur skref út í sandinn. Hægur