Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Blaðsíða 40

34
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
angurslaust. Hún velti sér fram og aftur
stundum saman, og varð æ betur og bet-
ur vakandi og óhamingjusamari. Að ut-
an bárust nú engin hijóð. Skemmtuninni
var fyrir löngu lokið. Ekkert rauf nætur-
kyrrðina nema tifið i lítilli klukku rétt
hjá henni, og að lokum þoldi hún það ekki
lengur. Hún stökk upp úr rúminu og
stöðvaði klukkuna með köldum, skjálf-
andi fingrum.
Hún fór ekki upp í rúmið aftur.
Allt í einu gat hún ekki haldizt lengur
við þarna inni. Hún smeygði sér í hlýjan
morgunslopp og fór út í ytra herbergið.
Þar logaði enn á tveim lömpum, sem hún
hafði gleymt að slökkva á, eins og oft
vildi til, er hún var alein heima. Hún tók
einhverja bók út úr hillunni — setti sig
upp á legubekkinn og fór að lesa, en er
hún hafði lesið nokkrar blaðsíður, varð
hún þess vör, að hugur hennar var þar
hvergi nærri, hún fleygði því bókinni og
stóð upp og strauk hárið frá röku enninu.
Hún gekk út í tjalddyrnar til að anda
að sér hreinu og svölu næturloftinu, svo
lagðist hún aftur út af á dívaninn og
reyndi að lesa. Og smám saman féll værð
og hvíld á taugar hennar og limi, og hún
hlustaði eigi framar með jafnmikilli eft-
irvæntingu eftir hljóði því að utan, sem
aldrei kom. —
Loksins var hún rétt í þann veginn að
sofna, er hún heyrði eitthvað, sem í einu
vetfangi gerði hana glaðvakandi, svo að
hún hrökk upp og hlustaði í ákafri eftir-
væntingu, og með galopnum augum.
Hún hélt andanum og þrýsti höndunum
að brjósti sér og beið og hlustaði, svo aft
það olli henni nærri því sársauka.
Nú heyrðist sama hljóðið aftur — kumr
í liggjandi úlfalda og taut í manni. Svo
var tjaldskörunum þeytt frá, og hár mað-
ur æddi inn í tjaldið.
í næsta augnabliki lá hún í faðfni friánns
síns, hlæjandí og grátandi 1 sehn.'aHún
hjúfraði sig upp að honum, og hann þrýsti
henni að sér, eins og hann aldrei myndi
sleppa henni framar, og hann kyssti hana
í sífellu.
„Ma mie! Ma mie!“ hvíslaði hann, og
djúp rödd hans titraði, og hið harðnéskju-
lega augnaráð hans varð blítt og milt.
„Var ég svona lengi í burtu, veslings,
litla, einmana kona?. Heldurðu kannske
ekki, að ég hafi talið dagana og næturnar,
þangað til ég á ný gæti haldið þér í faðmi
mínum? Mon dieu, hve ég hefi þráð þig,
Díana!“
Hann þrýsti henni svo fast 1 faðmi sér,
að það olli henni sársauka, en hún fann
það varla. Hún hvíslaði að honum milli
kossa, hve glöð og hamingjusöm hún nú
væri, og hve hrædd og kvíðin hún hefði
verið hans vegna. Og hún strauk í sífellu
um háls hans og breiðu bringu, eins og til
að ganga úr skugga um, að þetta væri
hann sjálfur — hann, ljóslifandi, sem
væri kominn aftur heill á hófi. Hvað eftir
annað horfði hún spyrjandi augum fram-
an í hann, eins og hún væri þar að leita
svars við því, er hún vildi ekki segja með
orðum.
Er hann loksins hafði losað armlög sín,
svo að hún gat hreyft sig betur, varð hún
allt í einu náföl alveg út í varir og þagn-
aði brátt. Hún hafði látið fingur sína
strjúka frá brjósti hans inn í víða ermi
hans, og þar rekist á eitthvað, sem eigi
gat annað verið en einskonar umbúðir. —
„Ahmed — þú ert særður!“
Hann brosti hughreystandi og ýtti
henni blíðlega frá sér. „Það er ekkert,
chérie! Handleggurinn er ekki brotinn.
Eftir tvo-þrjá daga er þetta batnað“, sagði
hann kærulaust og sneri sér frá hénni til
að ná í vindling.
„En hvernig — hvernig?“ stundi' hún
upp og fylgdi honum með augunum.
Hann yppti aðeins öxlum, eins og hann
vildi leiða hjá sér spurninguna, kveikti í