Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Síða 42

36
NÝJAR KVÖLD-VÖKUR
frá þér. Þær voru stundir, að mér var
eigi full ljóst, hvort það væri þú eða góð
kerlaug, sem ég þráði mest“, bætti hann
við í ertnisróm, um leið og Gaston kom
inn með matinn.
Henni skildist það á tali hans og fram-
komu, að hún myndi eigi fá meira að vita
að þessu sinni, enda var hún ánægð með
að láta hitt bíða betri tíma. Nú var hann
þá loksins kominn heim heill á hófi — a.
m. k. um stundarsakir. Hún var því þög-
ul, meðan hann borðaði í flýti. Og þótt
hún væri afar glöð og hamingjusöm þessa
stundina, óttaðist hún þó spurningu þá,
er hún vissi að hann myndi leggja fyrir
hana innan skamms.
Loksins stóð hann upp og andvarpaði
léttilega. Hann gekk til hennar og tók
hana í faðm sér, og augu hans ljómuðu,
er hann leit framan í hana. Og hann
hvíslaði að henni ástarorðum, svo að hún
kafroðnaði. Hún faldi andlit sitt við barm
hans. Ahmed lyfti höfði hennar, svo að
hún varð að horfast í augu við hann.
„En hvað þú getur verið barnaleg, Dí-
ana, eftir öll þessi ár“.
Hann brosti og sleppti henni, sneri sér
við og slökkti á lampanum. Og brosið lék
enn um varir hans, er hann kom inn til
hennar í innra herbergið.
„Já, það er sennilega tilgangslaust, býst
ég við, að spyrja þig, hvernig á því standi,
að maður kemur að tjaldinu með öllum
ljósum logandi á þessum tíma nætur. —
En ég mætti ef til vill leyfa mér að spyrja,
hvort þú yfirleitt hafir háttað nokkurn
tíma, síðan ég fór að heiman. Og hafi þér
verið það nauðsynlegt, elskan mín, að
breyta nótt í dag, hvers vegna læturðu
þá ekki lata soninn þinn vera hjá þér til
skemmtunar? Ég þori að veðja, að hann
hefir ekki lagt á sig vökur mín vegna“.
Bros hans slokknaði, er honum varð lit-
ið í augu hénni, og hann varð svipþung-
nr, svo að allt andlit hans gerbreyttist.
„Hvar er drengurinn, Díana?“ spurði
hann í höstum og harðneskjulegum róm,
sem hún hafði eigi heyrt árum saman, og
augu hennar fylltust tárum, er hún sneri
sér að honum.
„Ég veit það ekki, Ahmed. Ég vildi
óska, að ég vissi það“, sagði hún kjökr-
andi. Hann tók hana í faðm sér og iðrað-
ist þegar harðneskju sinnar.
„í Guðanna bænum, gráttu ekki svona,
elsku Díana. Ég er ekki að ávíta þig, held-
ur strákinn. Ég áminnti hann, áður en ég
fór, og gaf honum í skyn að ábyrgðin
hvíldi á honum. Og hann átti að sjá um
þig.....“
„En góði Ahmed, hann er svo ungur
ennþá, bara barnið, og þú veizt, að ég
hafði Yúsef og Gaston“.
En höfðinginn hristi höfuðið. „Hann er
fullorðinn, Díana. Og hann verður að
svara fyrir þetta eins og maður. Mon dieu,
að hann skuli ekki hafa meiri sómatil-
finningu en þetta! Hve lengi hefir hann
verið í burtu?“
„Sex vikur“, stamaði hún og kipptist
við, er hún heyrði, hve hann blótaði.
„Hverjir fóru með honum?“
„Ramadan og S’rír“.
„Það var þá dálagleg þrenning“. sagði
hann hæðnislega. „Og enga aðra fylgi-
sveit, þótt honum væri kunnugt ástandið
í landinu um þessar mundir, bölvuðum
grænjaxlinum þeim arna“.
Díana gafst alveg upp og hjúfraði sig í
faðmi hans, og höfðinginn lyfti henni
blíðlega upp og bar hana yfir að rúminu.
„Svona, svona, vertu nú ekki hrædd um
hann, elskan mín“, hvíslaði hann. „Þú
getur verið viss um, að hann kemur aftur
heill á hófi. — Þú manst þetta um ill-
gresið. — Það ætti ég að vita, sem var
miklu verri, heldur en hann getur nokk-
urntíma orðið. Mon dieu. En Guð náði
hann, þegar ég fæ tækifæri til að gera
upp við hann“.