Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Qupperneq 45

SYNIR ARABAHÖFÐINGJANS
39
■er svo vel kunnugur hér um slóðir, að við
höfum ekki verið stöðvaðir fyrir löngu
'síðan. Og nú krefst hervarnastjórnin þess,
• að við höfum fylgdarlið með okkur, þang-
að til við mætum mönnum föður þíns,
-•höfðingjans. Eg held ekki, að þetta sé
nauðsynlegt, en Mercier ófursti kostar
kapps um að tryggja ferð okkar af
fremsta megni“. — Hann þagnaði sem
snöggvast og leit framan í Glencaryll. —
i,Eg held, að þér hafi enn eigi skilist til
fulls, Caryll, hvers virði þér er að vera
sonur Ahmed Ben Hassan. Þú hefir
fyllstu ástæðu til að vera hreykinn af
döður þínum“.
Saint Hubert hafði verið viðbúinn ein-
hverjum mótmælum gegn þessu. En ekki
°ðru eins gremju-gosi frá unga piltinum,
°g raun varð á.
„Eg hreykinn af föður mínum! Ætti ég
að vera hreykinn af arabisku sníkjudýri,
sexn. ... “
„Caryil!“
En Saint Hubert tókst ekki að þagga
biður í piltinum. Það var margra ára
mnibyrgð gremja, sem nú brauzt út. Car-
yll sveiflaði hendinni, er hann skálmaði
fram og aftur um gólfið, æstur og óró-
legur.
„Já, er það máske ekki satt? — Og get-
Ur þú fært nokkur rök fyrir því, að ég
setti að vera hreykinn af öðru eins? Ef til
vill af því, að hann hefir vanrækt mig öll
þessi ár, eða af því, að hann nærri því
drap afa minn — með því að láta hann
Eggja fyrir dauðanum án þess svo mikið
sern að láta til hans? Og þú ætlast til, að
®g geti fyrirgefið honum það í fljótu
bragði? Heldurðu, að ég hafi gleymt bana-
stríði afa míns, þegar hann lá og hrópaði:
„Sonur minn, sonur minn“, svo það voru
eins og hnífstungur í brjóst mitt!
Frá því ég var ofurlítill angi hefi ég
skilið, hvað það var, sem eyðilagði líf afa
mins,-og :ég veit‘einnig, hvers virði hon-
um voru heimsóknir þínar. Það var sárt
að horfa upp á hann í hvert sinn, er þú
varst farinn, og enn sárara að sjá hann,
er hann vænti komu þinnar. Og ég man
svo vel, að ég heyrði- stundum, er þið
voruð að tala um föður minn og hélduð,
að ég væri hvergi nærri. Þá sagði hann
hvað eftir annað, að hann öfundaði þig
af því, að þú fengir að sjá hann og tala
við hann, en hann aldrei! Og þó að ég
væri þá aðeins smásnáði, hataði ég þó
innilega mann þann, er hafði kvalið afa
minn þannig. Jæja, og þú heldur ef til
vill, að það hafi verið skemmtilegt fyrir
mig að heyra talað um mig sem son
„þessara tveggja skringilegu persóna, sem
búa einhversstaðar úti á eyðimörkinni?“
Þetta er kannske ekki mikið að fást um,
en ég hefi alltaf haft megna óbeit á öllu,
sem vekur þess háttar tvíræða athygli.
Líf mitt var mesta kvalræði, meðan ég
var í heimavistarskólanum, og er ég kom
til Eton háskólans, versnaði það um allan
helming. Eg hataði nafn mitt og öll þessi
leyndarmál,' sem við það voru tengd. Fé-
lagar mínir töluðu um mig við stúlkurn-
ar, eins og ég væri einskonar nýstárleg
skepna. Eg var „einn þessara furðulegu
Carylla“, og faðir minn var útilegumaður,
eða hafði sennilega gert eitthvað fyrir sér
sem — -- og var síðan útskúfaður!
Hvernig hefði ég átt að geta skýrt þeim
frá, að hann væri Arabahöfðingi? Araba-
höfðingi —-- maður lifandi! Eg hefði ekki
kært mig um neitt annað en að eiga
venjulega foreldra, sem hægt væri að
sýna og sjá eins og foreldra hinna pilt-
anna. Annars er mér — í rauninni — al-
veg sama, hvað sagt er um mig — ég tek
mér það ekkert nærri. Nei - verst af öllu
er, að ég skuli sjálfur verða að bera þá
skömm að vera sonur manns, sem —
sem —“ " 1 '
Hann hneig niður í' stólinn og faldi and-
litið í höndum sór.