Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Page 46

40
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Saint Hubert hafði lengi grunað, að
þessar hugsanir væru Caryll þjáningar-
efni og kvalræði, en þetta var í fyrsta
sinn, sem hann hafði látið uppskátt
hugsanir þær, sem eitrað höfðu æsku
hans.
Og Saint Hubert var ljóst, að nú stóð
hann andspænis úrlausn málefnis þess, er
hafði valdið honum vandræða og kvíða
árum saman. Og hvað ætti hann nú til
bragðs að taka? Væri nú rétt að dylja
framvegis vitneskju þá, er hann einn gat
skýrt frá, og hjálpað gæti Caryll út úr
vandræðum hans og villu?
Samvistir Caryll og afa hans höfðu
verið mjög ínnilegar, og drengurinn taldi
afa sinn sanna fyrirmynd alls þess, er
gott var og göfugt. Ætti nú Saint Hubert
að ljósta upp því, er yrði til þess að rífa
til grunna þessa fyrirmynd Carylls?
Ætti hann að segja piltinum þessa gömlu
sorgarsögu? Og myndi pilturinn taka
henni á sama hátt, og móðir hans hafði
gert, er hann neyddist til að segja henni
hana? Jú, þá hafði Saint Hubert orðið að
tala um málefnið til að réttlæta bezta vin
^inn. En var nú ekki ástæðan sú hin sama
— aðeins með þeirri viðbót, að nú var
nauðsynin enn meiri en áður. Það var eigi
til þess að hugsa að láta Caryll lifa áfram
í sömu óvissu og þekkingarleysi á réttu
samhengi málsins — án þess að hafa tæki-
færi til að fella réttan dóm, eftir að hafa
fengið að vita allan sannleika um föður
.sinn og afa.
Saint Hubert gekk hægt yfir að borð-
inu og staðnæmdist beint á móti unga
vini sínum. En er hann lagði hendina á
öxlina á Caryll, hikaði hann snöggvast og
hætti við að segja það, er lá honum á
vörum.
Ekki ennþá. Hann ætlaði að bíða ofur-
lítið enn, unz erfiðasta augnablikið væri
liðið. — Endurfundir foreldranna og son-
arins. Þangað til skilningur hans á ást
móðurinnar og vægari dómar um þann.
föður, sem hann hataði nú, hefðu rutt
veginn og gert drengnum auðveldara að'
bera vonbrigði þau, er frásögnin hlyti að-
valda honum.
„Kæri drengurinn minn“, sagði hann og,.
hikaði á ný og varð algerlega orðaskort-
ur. Og það varð rödd Carylls, sem fyllti
upp í þagnareyðurnar, um leið og hann.
losaði hönd vinar síns af öxl sinni.
„Vertu ekkert að gera þér áhyggjur út.
af mér, Raoul frændi“, sagði hann loð-
mæltur án þess að líta upp. „Gleymdu.
þessum látalætum í mér áðan! Eg gat-
ekki þagað — ég varð að segja þetta —
það hefir pínt mig árum saman. Og ég
tek mér það ekkert sérlega nærri, þótt ég
hagi mér dálítið heimskuíega við þig. Þú.
skilur mig alltaf. Þú hefir alltaf verið
mpr sannur — sannur vinur“. Það kom
grátstafur í kverkar honum. Svo leit
hann snöggt upp og greip svo fast í hönd-
Saint Huberts, að hann sárkenndi til.
„Hvers vegna ertu í rauninni svona góð-
ur við mig, Raoul frændi? Hvers vegna
hefir þú gert svona mikið fyrir mig? Þið
afi minn hafið gert svo mikið fyrir mig,.
að ég hefi eiginlega aldrei saknað neins
föðurs — svo að segja. Og þú hefir kennt-
mér miklu meira en hann. Ef ég aðeins
gæti sagt þér, hve ég er þér þakklátur.
En ég hefi alltaf verið svona kjáni með'
að láta í ljósi tilfinningar mínar. Þú hefir
verið mér meira en faðir, Raoul frændi-
— já, Guð- gæfi, að þú værir faðir minn!“
Raoul Saint Hubert stóð að baki hins-
unga manns, þögull og alvarlegur, og.
þótti" vænt um, -að pilturinn gat ekki séð
framan í hann þessa stundina. Hann háðí
með sjálfum sér þunga baráttu gegn til-
finningum þeim, er ætluðu alveg að buga
hann.
Orð unga piltsins höfðu dýpri merkingu
fyrir hann en fyrir piltinn sjálfan. Sonur’
hans — ef allt hefði farið á annan vegf.