Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Side 47

SYNIR ARABAHÖFÐINGJANS
41
Pilturinn var lifandi eftirmynd hennar —
hennar sem hann unni! Hugsunin skar
eins og hvassar eggjar í opið sár. Og enn
á ný varð hann í hjarta sínu að heyja
harða baráttu gegn ást þeirri, er aldrei
slokknaði, og þeirri sáru síungu þrá, sem
var leyndarmál lífs hans.
í tuttugu ár hafði hann nú leikið hlut-
verk sitt sem vinur hennar og aldrei látið
í ljósi leyndarmál sitt í orði né verki. Það
var ást Ahmeds, sem hún hafði óskað sér
— ekki hans. Og til að uppfylla þessa
hjartans ósk hennar hafði hann barist
gegn dauðanum og unnið sigur. Hann
hafði gefið henni á ný manninn, sem
hafði misbrotið sig svo stórlega gegn
henni. Hamingja sú, er hann sjálfur
þráði, hafði gengið fram hjá dyrum hans,
en henni hafði hlotnast hún, og hamingja
hennar var honum meira virði en eigin
hamingja. Ahmed hafði meira að segja
enga hugmynd um þetta leyndarmál
hans. Og svo óeigingjarn var Raoul Saint
Hubert, að hann þekkti ekkert til öfundar
né gremju, og vinátta hans við höfðingj-
ann hafði fyllilega staðist þessa erfiðustu
allra rauna. Hann var vinur þeirra beggja
og heimsótti þau eins oft, og honum var
unnt. Og engan grunaði, hvílík kvöl þess-
ar heimsóknir voru honum.
Hann hrökk upp úr hugsunum sínum
og áttaði sig. Það var orðið langt síðan
Caryll hafði mælt orð af munni. Skyldi
hann hafa orðið nokkurs var?
Honum var ljóst, að heppilegasta leiðin
út úr þessum háskalegu vandræðum var
að láta á engu bera. Hann gerði sér upp
hlátur, og þótt hann væri ofurlítið skjálf-
raddaður, var hlátur hans eðlilegur.
„Þá hefðir þú orðið Frakklendingur,
minn góði John Bull,1) sagði hann glað-
lega. „En bíddu nú bara, þangað til þú
hefir séð hann föður þinn“.
Algengt nafn á Bretum. Þý<).
En Caryll gekk þungstígur út að glugg-
anum.
„Eitthvað gott býr ef til vill með hon-
um, úr því að þú hefir getað kallað hann
vin þinn. En þú verður að muna það, að
þið hafið verið vinir frá æskuárum, og er
því eigi vístt, að þú sért óvilhallur í
dómum þínum. Þú getur ekki litið hann
sömu augum og ég. Og það veit Guð, að
ég hefi ekki ætlað mér að gera honum
rangt til á nokkurn hátt. En þú hlýtur þó
að vera mér sammála um það, að það er
margt í fari hans, sem þarf skýringar við.
Eg veit aðeins, að hann hefir einhverja
ástæðu til — hver hún er veit hann bezt
sjálfur — til að setjast að í eyðimörkinm
eins og Arabi. Eg veit einnig, að þau móð-
ir mín hittust þar og giftu sig. En þrátt
fyrir það þótt honum geðjist að því að
vera stór-burgeis á Austurlandavísu og
höfðingi heilmargra skitinna og þjófskra
þorpara, þá getur hann þó tæplega leitt
hjá sér, að hann hefir skyldur og ábyrgð
langt út yfir takmörk Algier“.
„Einmitt þess vegna sendi hann þig til
Englands í sinn stað“, sagði Saint Hubert
rólega. — „Og þú getur eigi álasað hon-
um fyrir það, að hann hefir á þann hátt
reynt að sjá þér borgið“.
„Já, en skilurðu þá ekki, að það er
einmitt þetta, sem ég ásaka hann fyrir!
Ganga eigi skyldur hans gegn ætt sinni
og ættlandi á undan skyldunum gegn
þessum skitnu Aröbum? Er hann máske
ekki neinn Glenearyll?11
Pilturinn sneri sér snöggt að Saint Hu-
bert með þungum reiðisvip.
„Heyrðu mig nú, Caryll, gáðu að því,
að faðir þinn var eldri, heldur en þú ert
nú, er hann fékk að vita, að hann væri af
Glencaryll-ættinni. Hann fæddist í eyði-
mörkinni og ólst þar upp. Hann hafði
kynnst og vanizt skyldum sínum við ætt-
stofninn þar löngu áður, en hann vissi, að
hann hafði aðrar skyldur að rækja. Hann
6