Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Qupperneq 49

SYNIR ARABAHÖFÐINGJANS
43
land og þjóð. Heldur eigi hafði hann sýnt
hinum frakknesku herstjórnarvöldum
þorpsins neina alúð né sérstaka kurteisi,
þótt þau hefðu tekið honum á bezta hátt.
Það hafði meira að segja komið fyrir, að
Saint Hubert hafði neyðzt til að afsaka
piltinn og reyna að breiða yfir ýms
glappaskot í framkomu hans.
En í raun og veru var það eigi aðeins
Carylls vegna, að Saint Hubert hafði lagt
af stað í þessa ferð. Hann hafði í efndum
allvíðtæka áætlun, sem honum var mjög
umhugað um að koma í framkvæmd.
Hann varð því að taka á móti sífelldum
straum af innlendum mönnum, er hann
þurfti að hafa tal af, — allt frá höfðingj-
um til landshornamanna, — og þannig að
útliti, að hinn ungi tökusonur hans varð
nærri því skelkaður.
Af þessum ástæðum varð Caryll að sjá
um sig sjálfur mestan hluta dagsins. Pilt-
urinn hafði enga löngun til að labba um
eyðilegar göturnar, og hann vildi heldur
eigi fara út með arabiska leiðsögumann -
inum.
Saint Hubert þótti afar leiðinlegt að
skilja piltinn eftir einsamlan. Hann var
hrasddur um, að hann myndi þá taka það
fyrir að brjóta heilann um annað og
fleira, heldur en hann hafði gott af.
Nú sat Caryll úti við gluggann, þögull
og þungur á svip eins og áður.
„Mér þykir leiðinlegt að verða enn einu
sinni að skilja þig einsamlan eftir, mon
cher“ (góði minn), sagði Saint Hubert
stillilega. „En ég hefi sammælst við mann
nokkun seinna í dag. Og í kvöld er ég boð-
inn til miðdegisverðar hjá caid-anum og
syni hans. Þú manst víst, að þeir heim-
sóttu okkur í gær. Eg þóttist vita, að þú
kærðir þig ekki um að fara þangað, og ég
sagði því, að þú kynnir ekki arabisku.
Saint Hubert varð þess brátt var, að
honum hafði eigi tekizt að fá Caryll til að
gleyma umræðuefni þeirra rétt áður. Ca-
ryll hafði eigi getað gleymt órétti þeim,
er honum hafði verið gerður, og var því
svar hans einskonar áskorun um að halda
deilunni áfram:
„Mætti ég ef til vill spyrja, hvort hinn
arabíski bróðir minn er að útliti líkur
þessum uppskafningi, sem þú ert að tala
um?“
Þótt Saint. Hubert rynni ofurlítið í skap,
gat hann samt eigi varizt þess að hafa
skemmtun af samlíkingunni. Hinn ungi og
karlmannlegi Ahmed Ben Hassan átti
sannarlega eigi neitt sameiginlegt við
sljóeygðan uppskafninginn, hinn unga
caid.
„Eg hefi ekki séð bróður þinn í tvö ár.
Og eins og ég hefi þegar sagt: Geturðu
eigi beðið með þess háttar samanburð,
þangað til þú hefir séð piltinn? Til eru
aukvisgr í öllum löndum. En jafnvel þú
verður þó að játa, að hér í Algier er
krökkt af fallegu og borginmannlegu
fólki, sem teljast myndi sómi hverri þjóð
sem væri. Hættu nú þessum aðfinnslum
þínum og útásetningum, Caryll. Eg veit
vel, að þér er meinilla við þetta ferðalag,
en gætirðu ekki hugsað þér að — það sé
þeim jafn erfitt og þér — ég á við for-
eldrum þínum, og — mér?“
Caryll rétti Saint Hubert allt í einu
höndina.
„Eg er mesti durgur, síngirnisdurgur,
Saint Hubert, og hvers vegna gefurðu
mér ekki heldur utan undir í stað þess að
rökræða við mig? — Eg get ekki gert að
því, mér finnst allt þetta svo ógeðslegt,
bæði landið hérna og fólkið. Eg hata það
blátt áfram...... Hér er allt svo skitið,
svo......“
„Svona-svona, vertu nú ekki allt of á-
kafur í að dæma aðra, Caryll. Hér eru þó
einstaka hreinlegar undantekningar. ... “
„Ekki hefi ég rekizt á þær ennþá“, greip
Caryll fram í, en þagnaði allt í einu og
skipti litum.
6*