Nýjar kvöldvökur - 01.01.1940, Blaðsíða 50

44
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Sanit Hubert tók upp úrið sitt og leit á
það.
. „Mon dieu“, hrópaði hann, „mig grun-
aði ekki, að það væri orðið svona fram-
orðið. Eg verð að þjóta af stað. Það er
skömm, að ég skuli verða að fara frá þér
núna, en ýmislegt veldur því, að eigi væri
hyggilegt að lenda á öndverðum meið við
caid’ann. Ef þér skyldi leiðast allt of
mikið, þegar þú ert búinn að borða, gæt-
irðu þá ekki boðið veitingamanninum upp
til þín? Hann er duglegur náungi og spil-
ar vel piqet.1) Eg þykist vita, að „Café
Maure“ sé ekkert aðlaðandi fyrir þig“,
sagði Saint Hubert, brosandi, um leið og
hann kvaddi og fór.
Caryll stokkroðnaði, og hann leit
gremjulega til dyranna, sem Saint Hubert
var nýhorfinn út um. En gremja sú beind-
ist eigi gegn honum. Það sem Caryli
gramdist mest var, að smámsaman tók að
smeygja sér inn hjá honum snefill af
samúð með þessu fólki, sem hann kapp-
kostaði að fyrirlíta og hata og reyndi
stöðugt að fá Saint Hubert á sína skoðun.
En það var heldur ekki fólkið yfirleitt,
sem hann var tekinn að líta öðrum aug-
um, heldur aðeins ofurlítil sér-útgáfa af
kynstofni þessum.
Það var kornung stúlka. Sennilega voru
það andstæðurnar, sem höfðu hrifið
hann. Og auðvitað voru eigi tilfinningar
hans í hennar garð annað en hrein og
bein samúð og vorkunnsemi. Eins og t. d.
er hann var sjónarvottur að illri meðferð
á skepnum. Og hvað var hún svo sem
annað, vesalingurinn litli? Hann varð
enn rjóðari og heitari í andliti af gremju,
er honum varð hugsað til fyrsta fundar
þeirra.
Það var fyrir hálfum mánuði. Hann
hafði riðið út um morguninn með
H Piqet eða piket er tveggja manna spil, með 32
spilum. Þýð.
brezka þjóninum sínum í áttina til Tema-
cin. Og þar eð hann var orðinn hundleið-
ur á tilbreytingarlausu sléttlendinu, reið
hann aðra leið heim aftur.
Inni á milli sandhæðanna hafði hann
allt í einu rekist á Araba, sem var að
berja og misþyrma ungri, grannvaxinni
stúlku, Hún streittist við að slíta sig úr
höndum hans, en árangurslaust, og þrátt
fyrir þá illu meðferð, er hún sætti,
kveinkaði hún hvorki né hljóðaði.
Caryll varð svo gagntekinn af óstjórn-
legri bræði, að hann skeytti engu, hvaða
afleiðingar afskiptasemi hans kynni að
hafa. Hann kallaði þegar til mannsins og
hleypti í áttina til þeirra og kreppti hönd-
ina fast utan um svipuskaftið. Ólin þaut
eins og kastsnara gegnum loftið og vafð-
ist utan um hálsinn á Arabanum, svo að
hann seig í kné. Hann sleppti stúlkunni
og þreif utan um ólina og gat kippt svip-
unni úr hendi Carylls. Síðan spratt hann
á fætur, dró hníf sinn úr slíðrum og réð-
ist bálreiður að Caryll; en hann veik hesti
sínum snöggt til hliðar undan hnífsstung-
unni, og Arabinn fékk eigi tækifæri til að
gera nýja árás, því að nú kom þjónn
Carylls á harða spretti. Hann hafði lært
alla reiðmennsku á herrasetri Glencarylls
og var síðan gerður að einkaþjóni unga
lávarðarins. Nú hafði þjónninn þrifið
svipuna, sem Arabinn hafði fleygt frá
sér, sveiflaði henni í hendi sér og stefndi
á fleygiferð beint á Arabann og hugðist
að velta honum í koll. En risinn lagði
þegar á flótta, og þótt jarðvegurinn væri
mjög ósléttur og illt yfirferðar, var hann
horfinn á svipstundu.
Caryll hafði farið af baki og gengið til
ungu stúlkunnar, sem lá hreyfingarlaus
á grúfu. Hann hafði alltaf verið feiminn
við konur, og var nú farinn að velta því
fyrir sér, hvort þessi afskifti hans myndu
ekki verða til ills eins. Hann klappaði
henni gætilega á öxlina, en óskaði sér þó