Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Síða 10

4D
NÝJAR KVÖLDVÖKUft.
Fríðu í dóttur stað; við eigum hvort eð er
ekki nema eina dóttur, að við breytum við hana
sem okkar börn — og þá mun andi móður
hennar Ieggja blessun sína yfir okkur — og þá
mun gleðin og hamingjan festa rætur á 'neimili
okkar!<
Rórunn svaraði engu. Hún hallaði höfðinu
upp að brjósti hans og grjet hljóðlega.
En úti hamaðist norðanstórhríðin. Vindur-
inn þeytti freðnum snjókornunum, þjappaði
þeim fast saman og fylti hverja lægð og
hvert gil.
En inni í baðstofunni á Fremra-Gili sátu þau
Jón og Pórunn. Bæði voru þau hjartanlega
glöð og ánægð. Loks stóð Pórunn á fætur.
ÆMi það sje ekki mál komið, að ganga til
rekkju? Klukkan er bráðum fimm.<
Jón hló góðlátlega. »Við verðuin að sofa
út í fyrramálið; mjer finst við ættum að láta
það eftir okkur einn morgun, fyrst veðrið er
svona vont!<
»En jeg er of hamingjusöm til þess að geta
sofið,« sagði Pórunn brosandi. »Gleðin getur
haldið vöku fyrir manni, engu síður en
sorgin.<
(Endir).

Flagð undir fögru skinni.
Eftir Marie Corelli.
(Framhald) —
»Við getum ekki lifað saman svona lagað,<
svaraði jeg og gengum við nú hægt heim að
stimarbústaðnum.
»Jú — sei sei! Pað getum við vel!« fuMyrti
hún og glotti illúðlega. »Við getum breytt
eins og aðrir breyta — þess gerist engin þörf,
að við högum okkur öðruvísi en aðrir, eða
eins og einhverjir fábjánar og ætlum að gera
okkur að einhverjum fyrirmyndarhjónum — það
verður okkur bara til ills og óvildar annara.
Pað er betra að vera vinsæll en dygðugur —
dygðin borgar sig aldrei. Líttu á! Þarna Itern-
ur nú þýski þjónninn okkar til þess að segja
okkur, að miðdagsmaturinn sje tilbúinn. Góði,
vertu ekki svona eymdarskrokkslegur. Við höf-
um ekki verið að rífast og það væri því heimsku-
legt, að láta þjóninn haldaaðsvo hefði verið.«
Jeg svaraði þessu engu og gengum við svo
inn og fóium að borða. Síbyl hjelt uppi sam-
ræðum, en jeg lagði ekki annað til málanna
en fáein einsatkvæðisorð. Að loknum miðdeg-
isverði settumst við út f gistihússgarðinn að
vanda og hlustuðum á hljóðfærasláttinn. Margir
þeirra, sem þar voru staddir, þekfu Síbyl, dáð-
ust að henni og slógu henni gullhamra, og
gekk hún milli þeirra og ávarpaði þá hvern af
öðruni, en jeg sat þurr og þegjandalegur og
horfði á hana með sívaxandi undrun og hræðslu.
Mjer virtist fegurð hennar veia eins og ban-
eitrað blóm, sem deyðir þann, er snertir það,
enda þótt það sje fagurt útlils. Og um nótt-
ina, þegar jeg vafði haua örmum og fann
hjarta hennar slá, greip mig einhver ofboðs-
legur ótti — ólti um það, að jeg mundi fyr
eða síðar freistast til þess að kæfa hana, þar
sem hún hvíldi í faðmi mínum — kæía hana
eins og nienn kæfa blóðsuguna, sem sýgur úr
manni merg og blóð.
XXVII.
Við snerum fyr aftur úr brúðkaupsferð okk-
ar en ráð var fyrir gert í fyrstunni og settumst
að á Willowsmere kringum miðjan ágúst. Jeg
hafði sjálfur hugsað mjer ráð, sem veitti mjer
óskiljanlega huggun. En ráðið var það, að