Nýjar kvöldvökur - 01.03.1926, Síða 32

62
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
heitu Ioftslagi og þarna er, þar eð þau lotna svo
afarfljótt í hitanum. í dögun næsta morgun,
voru hásetarnir önnum kafnir við þiljuþvott
og annan undirbúning undir jarðaförina. fJeir
unnu af kappi og með góðu geði, þögulir, og
bar svipur þeirra vott um virðingu þi, er þeir
höfðu borið, og báiu ennþá, fyrir kapteininum.
Aldrei höfðu líka þiljur freigátunnar verið hvít-
þvegnari nje vandlegar hringaður upp hver
dragreipsendi og kaðalspotti. Rekkjuhylkin
voru klædd hvítum dúkum, rár allar nákvæm-
lega þversettar og dragreipi öll þrautþanin.
Er klukkan sló átta voru fánar og oddveifur
dregnar í hálfa hæð. Hásetar voru sendir niður til
máltíðar, en meðanáþví stóðgengu allir yfirmenn,
æðri sem lægri, niður í farbúðina, til að kveðja
þar sinn hrausUj kaptein, í hinsta sinn.
Rað var að sjá á líkinu, að hann hefði
dáið þjáningalaust, og háleit og þagnfögur ró
hvíldi yfir andlitinu, sem þó var farið að taka
breytingum, er þess báru vottinn, að þörf væri
að greftruninni væri flýtt eins og auðið yrði.
Við biðum meðan kistulagt var, og gengum
svo hljóöir á burtu, Er búið var að negla
aftur kistuna, bar bátshöfn stórbátsins hana
upp á skutþiljur; var hún sett á málmgrind-
urnar miðskips og hulin sambandsfána breska
ríkisins. Hásetar biðu ekki eftir blísturmerkinu,
en komu nú allir sjálfkrafa upp á þiljur, og
var auðsjeð, að hver þeirra hreyfing stjórnað-
ist af djúpri vitðingarblandinni lotningu. Alstað-
ar ríkti ströng regla, hljóð og háleit virðing
fyrir hinum látna, og er bátshöfnunum var
boðið að fara í báta sína, var eins og þeir
læddust þangað.
Líkkistan var látin síga niður í stórbátinn og
sett á skutpallinn. Lögðu svo hinir aðrir skips-
bátar að og gengu í þá foringjar allir, liðþjálf-
ar og hásetar þeir, er þátt skyldu taka í lík-
fylgdarskiúðgöngunni. Er alt var tilbúið, ýttu
slafnbúar stórbátsins frá, ræðararnir feldu árar
í sjó, allir í senn, hávaðalaust, og reru mín-
útutogum. Fylgdu honum svo aðrir bátar
skipsins með jöfnu millsbil', og er síðasti bát-
urinn lagði frá, dundu við mínútuskotin frá
hinui hlið freigátunnar út yfir spegillygnan
sjávarflötinn. Rár allar voru dregnar upp og
niður til stjórnborðs og bakborðs, öllum drag-
reipum slept lausum og hengd í lykkjur, svo
sem til merkis um sorg og sinnuleysi. í sama
mund hlupu milli 10 og 20 hásetar fyrir borð
út með málkrúsir og bursta. Var jafnt bil
milli þeirra. Og að fáum mínútum liðnum
höfðu þeir málað með svörtum lit yfir hina
breiðu hvítu rönd, er sýndi hina fögru skrokk-
lögun freigátunnar, átti þetta að vera sorgar-
kveðja skipsins til hins látna foringja síns.
Fallbyssur virkisins svöruðu sorgarskotum okk-
ar, kaupförin drógu fána sína í hálfa stöng og
hásetar þeirra stóðu lotningarfullir með húfur
sínar í hendinni meðan líkfylgdin reri framhjá
upp að lendingunni. Áhöfn stóibátsins bar
kistuna til kirkjugarðsins. Næstur kistunni
gekk Falcon næstráðandi, þá allir foringjar
skipsins, er kornist gátu fiá skipi; þeim næstir
gengu hundrað háselar freigátunnar, tveir og
tveir, og loks liðþjálfarnir og báru þeir byssur
sínar öfugt. Virkisforingjarnir slógust með í
líkfylgdina og setuliðið fylkti sjer til beggja
hliða á götunum, Flljóðfærasveitin ljek sorg-
argöngulag. Er hin venjulega greftrunarbæn
hafði lesin verið og sorgarskotum hleypt af
yfir gröfinni, snerum við allir til skips og var
þungt um hjartaræturnar.
Mjer fanst, og satt að segja með rjettu, að
fljótt fyrntist yfir söknuðinn, því að strax og kom-
ið var til skips var alt sett í samt lag, allir
klæddust vinnufötum sínum og svo vár tekið
til óspiltara málanna við hin ýmsu störf, því að
það er mála sannast, að hásetar og hermenn
hafa ekki tíma til að syrgja, og eftir tvo þrjá
daga virtist Savage kapleinn öllum gleymdur,
en svo var þó ekki í raun og veru. Hið fyrsta,
er fyrir lá, var að afla neysluvatns handa skip-
inu, og flytja tunnur í land undir vatnið.
Stýrði jeg bátum þessum og var Swinburne
varabátstjóri minn, eins og fyr.
Pegar við rerum upp að ströndinni, var þar