Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Síða 20

58
MEÐ BENEDIKT SVEINSSYNI
N. Kv.
spurnir af, að heiðinni hallaði jafnt niður í
dalinn, og væri þar engra slíkra hnjúka von.
Mundi ég alls ókunnur þar eystra og ekk-
ert líklegra en ég leiddi hann afvega og í
ógöngur. Ég hélt fast á mínu máli, enda ör-
uggur um, að ég hafði á réttu að standa.
Þæfðum við nokkra stund og hitnaði í báð-
um.
„Viljið þér veðja, Steingrímur?“ spurði
sýslumaður.
Eg kvaðst þess albúinn. „Hvað þorið þér
að leggja undir?“ sagði karl og færðist all-
ur í aukana.
„Ég á að fá 20 krónur að fylgdarlaunum.
Skal ég hætta þeirn og hafa annað hvort ekk-
ert kaup eða tvöfalt.“
„Eg geng að því, og skulum við nú halda
þegar af stað.“
„Nei, fyrst er að ganga betur frá veðmál-
inu. Við höfum það skriflegt og rissum upp-
drátt af fjöllunum, svo að kunnugir menn
geti dæmt um, ef okkur ber á milli síðar.“
„Trúið þér mér ekki, mannskratti, eða
hvað?“
„Nei, ég vil engin eftirkaup við yður
eiga. Ég var viðstaddur í fyrra á Héðins-
höfða, er þér veðjuðuð við Arna væna,
vinnumann yðar, og vil ég hafa allt skrif-
legt og tryggilega umbúið, enda bezt fyrir
báða, því að auðveldlega gæti ég sagt yður
ljúga, ef ég yrði undir í veðmálinu.“
„Eg vil ekkert við yður eiga og veðja
engu,“ sagði sýslumaður og spratt á fætur.
Eg renndi mér á skíðunum niður fjall-
garðinn á svipstundu, en eigi treystist Bene-
dikt til þess, hehlur kjagaði á tveimur jafn-
fljótum niður brattann. Hafði ég legið góða
stund í mjúkri mjöllinni og látið fara vel
um mig, er sýslumann bar að. Varð honum
þá þetta að orði: „Þér eruð dálaglegur
fylgdarmaður. Handónýtur. Liggið hér og
hvílið yður, en látið mig vaða helv. . . . ó-
færðina.“ Ég kvað það þveröfugt. Það sýndi
dugnað minn á ferðalagi, en aumingjum,
sem ekki þyrðu að renna sér niður litla
brekku, væri illa hent að leggja á fjallvegu
á vetrardegi. Varð ekki sú ræða lengri.
Héldum við áfram ferðinni og tókum nátt-
stað í Sænautaseli, koti einu litlu á miðri
Jökuldalsheiði.
Var okkur tekið eftir föngum og leið vel
að öðru en því, að flærnar voru all-áleitnar
um nóttina. Hafði ég þegar engan frið, er
ég kom í rúmið og tók það fangaráð, að ég
varpaði af mér sænginni og hvíldi ofan á
henni, og var það viðunandi. Litlu síðar tók
sýslumaður að ókyrrast. Bylti hann sér á
alla vegu og rumdi: „Æ, æ, mikill andskot-
ans eldur er þetta. Getið þér sofið, Stein-
grímur? Eða vinnur þetta ekkert á yður?“
Eg sagði sem var, að ég lægi ofan á sæng-
inni og yrði flónna lítt var. „Ofan á sæng-
inni! Það var þjóðráð. Aldrei bregðast yð-
ur úrræðin. Þetta geri ég líka.“ Lágum við
nú svo um hríð, en skjótt kom hrollur í
sýslumann. „Ekki dugar þessi djöfull, að
krókna inni í kotinu. Þá eru flærnar betri.
Eigum við ekki að breiða ofan á okkur?“
Eg kvað nei við, og vafði svo sýslumaður
inn sig sænginni og bjó einn að flónum, en
ég hvíldi fram við stokk, sængurlaus og
ílóafár, og þótti mitt hlutskipti sýnu betra.
Næsta morgun lögðum við í síðasta á-
fangann austur Jökuldalsheiði. Suðvestan-
stormur var á, eins og títt er um þær slóðir,
og kafaldsbyljir öðru hverju, en rofaði til
á milli.
Er við vorum skammt á leið komnir, veik
sýslumaður að mér og mælti: „Eruð þér nú
öruggir um að finna bæ í svona veðri?“ Ég
kvað það lítinn vanda, því að glöggt sæi íil
skíðaslóða, er við fylgdum, og lægi alla leið