Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Síða 40

78
DALURINN OG ÞORPIÐ
N.Kv.
maður á rúnastafi, sagði drengurinn. Ég
gæti til dæmis galdrað af þér hárið.
Svei þér bara, sagði hún.
Eg er ekki að segja, að ég ætli að gera
það, sagði hann, en það skal fara illa fyrir
henni Finnu heima hjá mér, af því hún lem-
ur mig.
Lemur hún þig? Telpan virtist ekki meir
en svo leggja trúnað á orð hans.
Já, það gerir hún reyndar. Hún lemur
hina krakkana líka, ef þau gegna ekki und-
ir eins, en þau gegna bara alltaf. Þau eru
svo miklir ræflar, sagði hann.
Nú er ég alveg hissa, sagði telpan.
Þögn.
Þá sagði drengurinn: Trúir þú á álfa?
Það er ekkert huldufólk til. Hún annna
hefur sagt mér það, að það sé bara hjátrú,
sagði telpan.
Nú versnaði samlyndið. Drengurinn leit
upp, hvessti augun á telpuna og sagði: Seg-
irðu, að það sé ekkert huldufólk til? Það
skal vera til og helmirigi fallegri bæir, en
við höfum nokkurn tíma séð. Já, mér er
sama, þó að þú horfir á mig. Þetta er sarnt
satt.
Ekki trúi ég því, sagði telpan.
Mér er svo sem rétt sama, hvort þú trúir
því eða ekki. Eða heldurðu kannske, að það
séu ekki til svipir heldur. Ég hefi þó þekkt
mann, sem hafði hér um bil talað við svipi
og oft, — oft séð þá.
Það getur vel skeð, að það séu til svipir,
sagði hún, en þeir gera manni ekki neitt.
Það er nú svei mér varlegra að treysta
ekki um of á það, sagði drengurinn.
Það er ljótt að sveia sér, sagði hún.
Hvað ætli það sé ljótara en önnur orð,
sagði hann.
Það varð þögn um stund.
Hann var að hugsa um það, sem hún hafði
sagt um álfana, honurn líkaði það ekki.
Það mátti ekki vera vitleysa, allt, sem
hann hafði hugsað sér um hallir þeirra og
silfurspjót, skartklæði og dans. Hann tíndi
upp í sig eitt og eitt ber og hugsaði ráð sitt.
Allt í einu sagði hann: Ég hefi einu sinni
séð álfkonu í bláu pilsi og lifrauðri treyju,
alveg eins og stendur í vísunni. Heldurðu,
að menn skrökvi upp vísum? Ég sá líka
þessa konu eins og ég sé þig núna með mín-
um eigin augum. Hún veifaði til mín um
leið og hún hvarf inn í hólinn.
Það hefur bara verið kona af næsta bæ,
sagðitelpan.
Það er ósköp trúlegt, eða liitt þó heldur,
sagði hann.
Hún amma ábyrgist að það sé ekki til
huldufólk, sagði telpan. Ég trúi henni.
Hún er nú líldega ekki alvitur, þó hún sé
amma þín, sagði drengurinn. Ég trúi alveg
eins vel fólki, sem hefur séð þetta og sagt
frá því. Hún móðir mín heitin sá oft huldu-
fólk. Rödd hans titraði ofurlítið á orðun-
um, hún móðir mín heitin.
Björk sagði: Ideldurðu að það geti nokk-
ur dregið andann inni í steinunum eða niðri
í moldinni, drengur?
Æ —, það þarf nú líklega ekki endilega
að draga andann, eins og við, asninn þinn,
ekki sér maður blómin anda og þó eru þau
lifandi, sagði hann.
Þau anda nú samt. Og ég er ekki meiri
asni heldur en þú, sem ekki ert einu sinni
húinn að læra að lesa og hefur meira að
segja strokið að heiman, sagði hún einheitt
á svip.
Já, sagði hann. Ég ætla rneira að segja að
strjúka til annarra landa, og ég skal ein-
hvern tíma sanna þér það, að það er til