Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Qupperneq 44

DALURINN OG ÞORPIÐ
N. Kv.
Finna um kvöldið og leit hæðnislega á
drenginn.
Hann svaraði engu.
Daginn eftir fór faðir hans að þekja hey-
ið við ærhúsið. Það var lítill kumbaldi og
illa borið upp.
Það leit út fyrir rigningu með kvöldinu
og vindurinn var nístingskaldur. Drengur-
inn hímdi í skjóli við vegginn, hann féllst
ekki á að fara inn, hvorki með góðu eða illu.
Svo dimmdi að og nokkru síðar fór að
hellirigna. Þá kom húsfreyja til aðstoðar
manni sínum. Hún var í stórtreyju, bættri
treyju af eiginmanninum, með stóra lás-
nælu upp við kverkina og hafði svarta ldút-
inn í skýlu.
Farðu heim strákur, sagði hún kuldalega,
en hann leit bara á liana fyrirlitlega og
þrjózkaðist við. Faðir hans var þarna enn.
Veðrið versnaði stöðugt. Drengurinn sett-
ist í blautt grasið, þreifaði fyrir sér með
hendinni upp eftir veggnum. Það var eins
og að þreifa á slýi. Hann vissi hvað þetta
var. Það var dautt gras. Svona dó allt,
manneskjurnar síðast. Þær lifðu lengur en
grasið og blómin. Nema þeir, sem dóu ung-
ir eins og litla systir hans. Drengnum var
ískalt. Hann var krókloppinn á höndunum
og settist á þær til að fá yl. En þá var jörð-
in svo blaut og köld.
Var gaman að lifa? Þótti fólkinu það?
Þarna var faðir hans uppi í heykumblinu og
stjúpan handlangaði torfið, en regnið buldi
á þeim eins og tveim ólögulegum þústum
og stormurinn næddi um þau. Þau voru eins
og tveir náhrafnar, en náhrafna hafði dreng-
urinn heyrt getið um í kvæði.
Fjallið var eins og dökkur veggur bak við
bæinn, eða kannske var þar ekkert fjall,
heldur aðeins glórulaust, kolsvart myrkur,
regnbogalitir himinsins á bak og burt.
Ef það kæmi nú elding? Ef rifnaði nú
allt í einu gat á hin svörtu ský og eldurinn
brytist í gegn, bjart, fossandi eldhaf, sem
bryti upp heykumblið á svipstundu, öll hey
— alla bæi í dalnum. Sjálfur ætlaði dreng-
urinn að lcomast lífs af, standa yfir hinum
eyddu bæjum, frjáls og milclu vitrari en áð-
ur. Honum hlýnaði við að hugsa þessar
skelfilegu hugsanir. Honum hljóp kapp í
kinn. Eru þau ekki loksins búin þarna uppi?
Hvaða óskapa tími fer í að þekja þetta hey.
Þau njörvuðu það niður með rekaviðarbút-
um, en það er til nokkurs, ef eldingin kem-
ur og gleypir allt. Hún sleikir jörðina með
eldtungu.
Hvar var nú vorið?
Loksins var þetta búið og faðir drengsins
kom til hans, tók í hendina á honum og
leiddi hann heim sleipa götuna í storminum
og rigningunni. Hönd pabba var hlý, en
drengurinn skalf. Þau komu öll inn í bæ-
inn, skutu loku fyrir hurðina og Finna
kveikti ljós. Hún leit á drenginn og sagði:
Eg held þér sé rétt mátulegt, þó að þú
vqrðir innkulsa og fáir lungnabólgu, fyrir
alla bölvaða óþægðina og þráann. Skamm-
astu nú í bælið með það sama.
Systkinin voru sofnuð fyrir löngu, þurr
og hlý.
Daginn eftir var sama veður, kannske
ögn kaldara. Svo birti upp. Heiðríkjan var
tær og köld. Fjallatindarnir hvítir. Mýrin
hafði gulnað og berin í fjallinu frosið. Ló-
urnar flugu í hópum, margar saman. Þeg-
ar drengurinn heyrði þær syngja, varð hann
svo undarlegur inni fyrir og langaði til að
gráta. Þegar hann var einn úti, kom fyrir
að hann langaði til að látg vel að einhverju,
jörðinni, sem var að blikna, eða álfastein-
inum, en þar inni trúði hann, að slægi lif-
andi hjarta. Það hugsa allir, að hann sé full-