Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Síða 48

86
DALURINN OG ÞORPIÐ
N.Kv.
næturnar og hennar er ekki von aftur fyrr
en með útmánaðaskiptunum.
Söngfuglarnir eru ekki framar til.
Hvað ertu með í lúku þinni. Lof mér að
sjá?
Sigga stóð á hlaðinu, stórir skaflar beggja
megin við hana, eins og hún stæði í gjá.
Faðir þeirra hafði mokað göng gegnum
skaflinn. Sigga opnaði lófann með hálfum
huga og sýndi bróðurnum. Sko. Það voru
bara grjón, svolítill grjónahnefi, sem henni
hafði tekizt að lmupla frá stjúpunni. Grá-
tittlingarnir eru svo svangir, sagði telpan.
Drengurinn þandi út brjóstið. Bara að ég
ætti þúsund skemmur fullar af korni, þá
skyldi enginn líða hungur. Hvað heldurðu
að þetta segi í svona marga fugla, greyið
mitt? Hann snerist á hæli og gekk inn.
Beitin brást. Hreppstjóranum gat skjátl-
azt eins og öðrum mönnum. Fénu var ekki
sýnt út.
Steini dirfðist ekki að opna fyrir lömb-
um hreppstjórans um miðjan daginn, þó að
veður birti í bili. Hann treysti því ekki að
þau fyndu hinn angandi kvist undir fönn-
inni, þrátt fyrir allar fullyrðingar um for-
ystuhæfileika þeirra. Einhver hafði hitið úr
þeim kjarkinn.
Lömbin lögðu kollhúfur þegar hurðin var
opnuð og mjallrokið lagði inn í króna til
þeirra. Kannske fannst þeim tilbreyting í
því að fara út að lindinni og drekka, þegar
búið var að moka hana upp. Það voru til
frægar sögur af forfeðrum þessara lamba,
sem lifað höfðu á útigangi, krafsað í blind-
hríð og hörkugaddi og fundið haglendið.
Það voru nú skepnur, sem vert var að tala
um. Það voru ekki bara manneskjurnar, sem
úrkynjuðust. Skepnurnar hlýddu sömu lög-
um.
Steini unni fénu sínu og var natinn við
að hirða það.
Vonbrigðin voru löngu komin í bæinn og
setzt um kyrrt. Börnin höfðu aldrei þekkt
annan eins kulda.
Eldurinn logaði í hlóðunum fjarri bað-
stofunni. Það voru klakakúlur á eldhúsgólf-
inu. Finna bar inn glóðarker oft á dag,
glæður í potti og börnin réttu fram kalda
fingur í áttina til ylsins. Stundum létu þau
kandíssykurmola í glóðina. Þá kom góð
lykt.
Góði guð, láttu vorið koma og hlýna úti.
Láttu okkur ekki líða svona illa. Þessu bættu
•yngri systkinin við bænir sínar á kvöldin.
Þau þorðu ekki að segja þetta upphátt, því
að stjúpan sagði að þau ættu ekki að lcvarta,
en vera ánægð með það, sem þau hefðu. Það
ei ógeðslegt að vera alltaf að finna að öllu,
sagði hún. Maður er víst ekki of góður til
að líða eitthvað, og ég veit um þá, sem hafa
étið skóbætur og komizt á þennan dag. Þeir
eru ekki alltaf ánægðari, sem hafa allt til
alls.
Börnin létu sér ekki segjast, en báðu í
laumi. Einnig þau áttu von. Von um hlýjari
og betri daga, nýja eldstó við dyrnar á bað-
stofunni, sem pabbi ætlaði að kaupa, mjólk
og smjör þegar kýrin væri borin.
An þessarar vonar hefði veturinn orðið
næsta þungbær, kannske óbærilegur. Á Mör-
felli var aldrei svona kalt.
Loksins kom sólin. Hún leit angnablik
yfir fjallið, rauð og lág og fannhvít hlíðin
roðnaði við eins og ástaratlot sólskinsins
kæmu henni mjög á óvart.
Það var komið fram í marz er þetta skeði.
Allir dimmustu mánuðirnir að haki og
Bjössi búinn að fá þjóðsögurnar sínar aftur.
Þessi sólskinsstund var börnunum ógleym-
anleg. Þau biðu hverrar sólskinsstundar