Nýjar kvöldvökur - 01.04.1959, Blaðsíða 49

N.Kv.
DALURINN OG ÞORPIÐ
87
með óþreyju. Þó að það væri hríð þegar
þau vöknuðu, þá gat vel rofað til um há-
degið, hirt um miðaftansleytið. Sólin var
komin aftur.
Kýrin bar. Kálfurinn var látinn lifa,
rauðskjöldótt kvíga. Börnunum þótti hún
falleg. Þau fengu nýmjólk lit á grautarspón-
inn sinn kvölds og morgna, og það lifnaði
yfir þeim eins og lömbum, sem hleypt er út
á vordegi.
Kýrin mjólkaði vel fyrstu vikurnar og
það var hátíð í kotinu, en engin hátíð stend-
ur lengi. Kýrin veiktist, varð lystarlaus og
stúrin og mjólkin hrapaði úr henni.
Um dýralækni var ekki að tala. Þeir voru
betur í sveit settir, afdalirnir höfðu komizt
af án þeirra til þessa.
Finna reyndi öll möguleg húsráð. Hún
baðaði júgur kýrinnar úr sterku grænsápu-
vatni og hafði við það bakstra úr fjalla-
grasate. Næst batt hún volgan sokk undir
kverk hennar og las yfir henni bænir og bað
fyrir henni, en allt kom fyrir ekki. Kýrin
átti sitt skapadægur. Kannske var hún eilít-
ið eldri en hreppstjórann minnti, eða hún
hafði fóðrazt illa með lömbunum. Svo var
það, að dag einn, þegar hlákan var húin að
grynna ögn á sköflunum, glugginn orðinn
þíður og bjart yfir heiðinni, að Steini lagði
af stað með broddstaf í hendi. Hann ætlaði
ofan í byggð að hitta menn að máli.
Finna tók að sér gegningar á meðan.
Steini var nokkra daga í burtu, og með-
an hann var að heiman kom hóllinn undan
snjónum. Golan var hlý. Börnin kunnu sér
ekki læti. Nú komu hvítu skýin aftur og
heiðríkjan varð vinalega blá. Vísur, sem
týnzt höfðu í vetrarkuldanum, lærðust á ný.
— Nú andar suðrið sæla vindum þíðum. —
Þetta hafði áður verið sungið í gestastof-
unni á Mörfelli. Maídís hin glóhærða sagði,
að þetta væri afskaplega vel ort.
Bráðum hlutu hundasúrurnar að spretta.
Drengurinn ætlaði að éta svo um munaði af
þeim.
Steini skilaði sér heim á sínum tíma.
I fjósinu var munaðarleysingi, sem baul-
aði eftir mélsáldrinu sínu afar aumkunar-
lega. Einnig var soðin handa honum taða.
Finna var barni þessu svo notaleg sem hægt
var að búast við af henni. En Steini lagði af
stað í kaupstaðarferð með Blesa.
Nú var flest gengið til þurrðar í kotinu.
Spádómsvalan kom og í leitirnar. Hún
hafði kúrt í veggjarholu bak við skafl, heil-
an vetur, því að drengurinn hafði gleymt að
bjarga henni í bæinn fyrir veturinn. Blökk
var hún og margvís og spáði góðu vori.
Einnig spáði hún að drengurinn fengi
nýjar bækur, að næsti vetur verði ekki eins
harður og þá verði maskína í baðstofunni.
Sjáum til. Krakkarnir voru úti fram á kvöld,
óðu pollana á túninu og lækinn. Um kvöld-
ið voru þau barin.
Enn byrjuðu vorannir fyrir bóndanum í
kotinu. Hann malaði á túninu, reiddi út tað
og mó, stóð kengboginn í mýrinni við að
rista torf.
Oft stóð hann ráðalaus frammi fyrir bók-
hneigðum syni og hans áköfu nærgöngulu
spurningum.
Finnst þér það ekki vera eins og að rísa
upp frá dauðum, pabbi, að lifa fyrst harð-
indavetur og svo vor eins og þetta?
Steini hafði aldrei risið upp frá dauðum.
Þetta sumar var fært frá í Reykjaseli.
Lömhin voru setin, fyrir austan fellið óx
björk milli votra steina. Þar var líka foss.
Börnin fóru með nesti með sér og voru all-