Tjaldbúðin - 01.01.1898, Síða 8

sameiginleg eign allra ísiendinga í Vesturheimi, og
allir gætu því liaft aðgang að. Og var það sam-
þykkt í einu hijóði. ÞíV var kosin níu manna nefnd
er skyldi hafa á hendi allar framkvæmdir í málinu
á þann hátt, er þeir álitu, aðbezt gegndi. Kjörtími
nefndarinnar var ákveðinn til næstanýárs” (‘Leifur’
2. ár, nr. 10). Allmikið var svo rætt og ritað um
skólamáiið. Meðal annara rituðu þeir M. Páls-on
og S. J. Jóhannesson mjög góða grein um skóla-
málið fyrir hönd nefndarinnar í “Leif” 2. ár., nr.
12. En að öðru leyti urðu framkvæmdir litlar í
máli þessu. Seinna tók kirkjufjelagíð upp skóia-
hugmynd F. B. Anderson's og hefur haldið henni
áfram.
Sumarið 1884 kom sjera Jón Bjarnason aptur
vestur um haf. “Hinn fyrsti lúterski söfnuður í
Winnipeg” rjeð hann fyrir prest sinn. Seinna
varð svo sjera Jón forseti kirkjufjelagsins og ritstj.
“Sameiningarinnar,” eins og kunnugt er. Þegar
sjera Hans fiutti á burtu frá íslenzku söfnuðunum í
Dakota 188(>, þá kom sjera Fr. J. Bergmann í stað
hans. Árið eptir kom sjera Magnús .J. Skaptason
frá Islandi, og varð hann prestur í Nýja fslandi
snemma í ágúst 1887. í sama mánuði varð Niels
Steingrímur Þorláksson prestur íslendinga í Minne-
sota. I f'ebrúar 181)0 varð jeg prestur Islendinga í
Argyle-nýlendunni.—Þannig fengu fiestar aðai-ný"
lendur íslendinga sttiðuga prestsþjónustu srnátt og
smátt. Og varð það auðvitað til þess, að nýtt líf
færðist í kirkjumál þeirra. Allmildar breytingar