Tjaldbúðin - 01.01.1898, Síða 13

—11—
fulltrúi norðursafnaðarins,* stýrði fjársamskotunum
við guðsþjónusturnar. Þau gengu, ásamt öllum
safnaðargjöldum þeirra manna, er sóttu þessar
guðsþjónustur, til norðursafnaðarins. Þetta var
efililegt og sjálfsagt, þar sem norðursöfnuðurinn
borgaði leigu fyrir skólahúsið og mjer laun mín.
Brátt fóru þeir menn, sem sóttu guðsþjónust-
urnar í gamla Mulvey skóla, að liugsa um að
mynda sjerstakan söfnuð, með því skilyrði, að jeg
vildi verða prestur safnaðarins. Án þess var alveg
ómögulegt að mvnda sötnuð. Jeg gaf að eins litla
von um, að jeg mundi verða prestur safnaðarins. I
þessari von tóku menn að vinna að safnaðarmynd-
un. Og meðal þeirra manna vil jeg sjerstaklega
nefna Olaf Olafsson. Hann vann með stalcri
alúð, áhuga og dugnaði í máli þessu. Brátt tók
jeg eftir því, að leiðandi menn í norðursöfnuðinum
voru á móti því, að nýr, sjerstakur söfnuður mynd-
aðist í suðurhluta bæjarins. Þeir liöfðu enga trú á
því, að söfnuður þar gæti lifað eða jafnvel komizt á
fót. Og þeim lá heldur kalt orð til þeirra manna,
sem voru að vinna að safnaðarmynduninni. Vegna
þessa dróst safnaðarmyndunin alllengi. Loks var
samþykkt á safnaðarfundi norðursafnaðarins 9. ág.
1894 ep'tirfylgjandi fundarályktun : “Með því að
nokkrir safnaðariimir í suðurhluta bæjarins óska
þess, að söfnuðurinn láni þeim sjera Hafstein Pjet-
*) Upp frá þessu kalla jeg hinn ‘‘Fyrsta lúterska
söfnuð í Winnipes” norðursöfnuð.