Sjómannadagsblaðið - 06.06.1938, Qupperneq 33

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
13
manna til forna er þess jafnan getið, að er þeir
voru albúnir Iétu þeir í haf. Á þetta vafalaust
við, er þeir höfðu lokið erindum sínum í landi,
en vafalaust þó miklu fremur er þeir höfðu
albúið skip sitt undir hina löngu og oft á tíð-
um ströngu för. Það er líka skiljanlegt, að eng-
inn hálfbúnaður dugði. Má vafalaust þakka það,
hve giftusamlega tókst um ferðir þessara htlu
skelja milli landa, að allur útbúnaður hefir ver-
ið vandaður að þeirrar tíðar sið og ekki lagt
upp fyrr en albúið var.
Nú eru skipin okkar orðin stærri og betur
búin um flesta hluti, en mundi okkur ekki þarft
að hafa það hugfastara en nú er, að vera held-
ur stundinni eða deginum lengur í höfn og
leggja þaðan albúnir, heldur en treysta á guð
og lukkuna um að þetta og hitt slarki og hægt
sé að albúa eftir að farið er úr höfn. Á það
þó alveg sérstaklega við um að ganga vel frá
lestaropum áður farið er, þegar allra veðra er
von.
Kem ég þá að hinu þriðja. Oft er þess getið
áður fyrr, að farmenn þóttu góðir gestir og
voru virtir vel. Dvöldu þeir að jafnaði, ef eigi
áttu þeir fast heimili, vetrarlangt hjá mætustu
mönnum og var vel við þá gert. Þóttu þeir
vondir menn og nutu hvorki vinsælda né virð-
inga, er létu sér farast illa við farmenn. Þetta
var og er ofur skiljanlegt. Líf fólksins, sem
landið byggði, byggðist mikið á ferðum far-
manna. Þó gæði landsins væru mikil, þá þurfti
margt að sækja að, til þess að geta hagnýtt
þau.
Vil ég að lokum enda þessar línur með þeirri
ósk, að okkur, sem í landi lifum, megi auðnast
að láta okkur farast vel við sjómennina okkar,
farmenn jafnt sem fiskimenn. Er okkur gott
að hafa það hugfast, að þeim og okkur sjálf-
um er það bezt, að vel sé við þá gejrt, og að
þeir í því sem öðru láti altúnir úr höfn. Þá
getum við vænst áframhaldandi góðs árangurs
af starfi þeirra, en á því hvíiir að mestu vel-
megun okkar flestra, er þetta land byggjum.
Jón Axel Pétursson.
Minningardagur
sjómanna.
Sjómannadagurinn er í mínum augum fyrst
og fremst minningardagur drukknaðra sjó-
manna, á að vekja til meðvitundar hvílíka fórn
sjómannastéttin fyrst og fremst hefir orðið að
fórna í starfi sínu í baráttunni við Ægi, og um
leið þjóðarheildina til baráttu fyrir bættu ör-
yggi til handa þessum stríðshetjum sínum. —
Þegar maður fer að íhuga allan þann f jölda sjó-
manna, sem farið hafa frá heimilum sínum, kát-
ir og hressir í anda, og með hugann fullan af
áhuga fyrir starfi sínu og til að sækja björg í
bú, en því miður ekki komið aftur, nema liðnir,
og oft óþekkjanlegir, þá fyllist maður undrun
yfir þeirri vanrækslu, og því áhugaleysi sem
ríkt hefir meðal þjóðarinnar, um að halda þess-
um stríðshetjum þjóðarinnar minningardag,
sem vissulega á jafnmikinn, ef ekki meiri rétt
á sér, en til dæmis minningardagur óþekkta
hermannsins, hjá erlendum þjóðum. Stríðsmað-
ur okkar fslendinga er eins og við vitum, sjó-
maðurinn sem sækir gull í greipar Ægis, en sem
því miður svo oft, hefir orðið svo afdrifaríkt, að
stór hópur þeirra, á okkar mælikvarða, hefir
látið líf sitt í þeirri báráttu.
Ef við nú tökum til samanburðar hermanninn
hjá erlendum ríkjum, sem er þeirra stríðsmað-
ur, þá held ég að þar sé ólíku saman að jafna,
því hermaðurinn er ekki að berjast fyrir tilveru-
rétti sínum, eins og sjómaðurinn okkar, heldur
er hann sendur út á vígvöllinn í hernaðarbrjál-
æði nokkurra morðtólaframleiðenda. Þegar við
nú athugum samanburð þessara tveggja stríðs-
hetja, og athugum um leið hvað gert hefir verið
fyrir þá, þá kemur í ljós að stríðsmaðurinn okk-
ar er þar eftirbátur, honum hefir ekki verið
helgaður neinn minningardagur, eins og hinum,
og er það vægast sagt mikil vanræksla þjóðar-
innar, sem beinlínis byggir allan sinn tilverurétt
á starfi þessara stríðsmanna.
Það er hálf leitt til þess að vita, að þó við
nú höfum eignast sjómannadag, þá skuli það