Sjómannadagsblaðið - 01.06.1996, Qupperneq 105

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
105
„Nú erum við hættir að byggja og kaupum aflóga skip af Grœnlendingum“ (Ljósm.:
AM)
þennan bát stofnuðum við ég, Pétur
Gunnarsson og fleiri útgerðarfyrir-
tækið Vigra hf. og bar báturinn sama
nafn — Vigri. Og á honum var ég
skipstjóri allt til þess tíma þegar ég
seldi hann.
Um sama leyti byggði Þórður
bróðir minn sams konar bát ásamt
Halldóri heitnum Þorbergssyni og
fleirum hjá sömu skipasmíðastöð og
var það Ögri, gerður út af samnefndu
fyrirtæki. Við gerðum þessa báta út
öll síldarárin, en svo hætti síldin að
veiðast.“
Afríkumenn í
skipakaupahugleiðingum
„Ég var þá kominn á fremsta
hlunn með að láta byggja loðnubát á
Akureyri, en þá atvikaðist það svo
snemma árs 1969 að menn voru að
koma til Noregs frá Namibíu að
kaupa síldarbáta, en í Namíbíu mun
hafa verið mikil síldveiði um þær
mundir. Þeir voru eitthvað kunnir
Friðrik A. Jónssyni sem var með
Simrad-umboðið hér og höfðu af ein-
hverjum ástæðum samband við hann
frá London. Sagði þá Friðrik við þá
að úr því þeir væru á ferðinni vildi
hann ekki trúa að þeir litu ekki hing-
að til íslands — enda væri þetta eng-
inn krókur.
Þetta varð úr og svo vel vildi til að
ég var með Vigra í landi, þá nýkom-
inn úr slipp, og vildu þeir fá að skoða
hann. Það var velkomið og þeim leist
vel á bátinn og spurðu hvort hann
væri til sölu? Eg var fljótur til svars
og sagði að víst væri báturinn til sölu,
ef vel væri borgað. Þeir hlutu brátt
spurnir af því að hér væri annar bátur
alveg eins, þ.e. Ögri, og vildu nú fá
að skoða hann líka. Nú, þeir vildu
kaupa báða bátana, en sá var þá
hængur á að í þann tíð var bannað að
selja skip úr landi. Þetta mun hafa
verið eitthvert bann komið allt frá
árinu 1918 þegar þeir seldu togara-
flotann úr landi. Þá var annar tími en
núna, þegar menn eru heiðraðir fyrir
að selja skip úr landi. Óskað var eftir
undanþágu til stjórnvalda, en því var
þverneitað — það væri atvinnuleysi í
landinu og ekkert slíkt kæmi til
mála.“
Æstum okkur upp í að láta
smíða tvo skuttogara
„En svo líður og bíður fram á haust
og við stunduðum kolaveiðar um
sumarið. Gerist það þá að inn í dæm-
ið kemur Atvinnumálanefnd
Reykjavíkurborgar. Um þær mundir
var farið að ræða um byggingu á
skuttogurum og í kjölfar viðræðna
sem við áttum við Atvinnumála-
nefndina féllumst við bræður á að
byggja skuttogara — ef við fengjum
leyfi til að selja Ögra og Vigra úr
landi í staðinn. Þannig urðum við
Þórður eiginlega að vinna það til að
byggja skuttogara, svo við fengjum
að selja Afríkumönnunum bátana!
Þetta varð um leið til þess að við
Þórður sameinuðumst um stofnun
fyrirtækisins Ögurvíkur hf. í stað
hins gamla Ögra hf. og Vigra hf. Þrír
menn komu með okkur í þetta og
voru það þeir Þórður Jónsson, Hans
Sigurjónsson og Brynjólfur Hah-
dórsson skipstjórar.
En satt að segja höfðum við aldrei
mikinn hug á að fara í skuttogara-
útgerð, vildum miklu fremur loðnu-
bát. En svo fórum við að ræða við
Pólverjana og það varð til þess að á
endanum æstum við okkur upp í að
láta þá smíða fyrir okkur tvo skuttog-
ara, sem við fengum afhenta seint á
árinu 1972. Þeir voru um 60 metrar á
lengd og hlutu vitaskuld nöfnin Ögri
og Vigri. Seinna létum við lengja þá
upp í 68 metra.“
Illa séð skip
„1985 keyptum Ingólf Arnarson og
létum breyta honum í frystitogara og
gáfum honum nafnið Freri. Og árið
1992 seldum við Ögra og Vigra og
létum byggja fyrir okkur nýjan frysti-
togara í Noregi sem hlaut nafnið
Vigri. Þessi tvö skip gerum við út í
dag. Þau hafa eins og aðrir frystitog-
arar alla tíð verið mjög illa séð hér á
landi — en hræddur er ég um að ekki
veiddum við mikið á Reykjanes-
hryggnum né í Smugunni ef þessi
skip væru ekki fyrir hendi. En það
hef ég lært af reynslunni að þegar
menn gera eitthvað sem þessir vitr-