Blanda - 01.01.1940, Side 56
54
djúpsærar, svo allt, hvaS hann mundi, náSi föstum
rótum, og var lifandi í hans sannfæringu. ViS lær-
dómsi'ökanir1) var hann einhver hinn mesti iöju-
maöur, sem eg hefi þekkt. Hann las ekki svo mjög
mikiö, því hann las ekki fljótt, en það, sem hann
las, las hann sér svo til gagns, aö það varð eigin-
eiga hans. 1 lögvísi og hennar margháttuðu grein-
um vissi eg, að hann var mikið vel að sér, ekki af
því, að eg yrði þess var, að hann læsi svo margvís-
legt í þessum vísindagreinum, svo sem af því, að
það, sem hann las, það las hann með stöðugri að-
gætni, og slíkri umhugsun, að það var auðfundið,
að hann vissi margt af eigin eftirþanka, en ekki
mjög mikið bóknám2). Mér fanst, að honum væri
engin vísindagrein svo geðfelld og stöðugt hughald-
in — jafnvel lögvísinni fremur, — sem reiknings-
list og mælingarfræði, hver vísindi ogsvo standa i
nánasta sambandi við alla hina hærri menntun i
herþjónustu. Eg vissi til, að hann keypti og las
margar bækur í ýmsum greinum mælingarfræðinn-
ar, — bækur, fyrir hverjar eg oft í spaugi sagði við
hann, að eg ekki vildi gefa honum fjóra fiska á
landsvísu. Eg vildi, að hann sem eg hefði, nær efni
leyfðu, keypt bækur í mörgum öðrum vísindagrein-
um. En það var ekki á honum að finna, að hann
til þessa hefði nokkra sérstaklega tilhneigingu, þó
mér væri vel kunnugt, að hann i hartnær öllum vís-
indum hafði almenna lærdómsmenntun og þekkti
nokkurn veginn efni og grundvallarástæður i sér-
hverjum þeirra.
En — sem sagt. Mælingarfræðin og lögvísin sátu
hjá honurn í fyrirrúminu, og eg minnist þess enn-
1) Fyrst skrifað studcringar, en strikað yfir það orð.
2) Fyrst skrifað miklmn bókalcstri.