Blanda - 01.01.1940, Page 184
182
kokknum af kjölnum, en hvað sem því líður, þá er brag-
aihátturinn á þessu ófullgerða æskuverki Einars skálds
Benediktssonar hinn sami og hann síðar notar tíðast
í hinni stórmerku þýðingu á Pétri Gaut, og gæti þetta,
eitt með öðru, sýnt, að hann hefir snemma búið sig und-
ir það verk, en orð hans eru fyrir því, að hann hafi
undir eins á unga aldri dregizt mjög fast að Pétri Gaút,
eins og var um aðra jafnaldra hans og skólabræður.
(Sjá Pétur Gautur: Eftirmáli, bls. 288.) L. S.
Persónur: Hannes, Einar, Bertel, Matthías, Steingrím-
Bertel: ur, Gröndal og Grímur. Auk þess tíu andar, sem halda vörð um samkomuna og taka eftir því, sem fram fer. (Standa bak við tjöldin.) I. ÞÁTTUR 1. SCENA Hannes — Bertel. Alltaf fyrstir erum við út á skáldsins verkasvið.
Hannes: Já, við erum ekki eins og hinir: apathískir, daufir, linir, í stríðinu við stöndum fast
Bertel: og styrk er höndin, augað hvasst. Og fordóma vér hrindum hreysmn og hleypidómaflækju leysum. Já, við erum skáld eða skáldamenn,
Hannes: því skáldið er maður — Viti menn!
Einar: 2. SCENA Þeir fyrri og Einar. Komið þið sælir, kollegar! Kúaskán mig hingað bar, eg það segi sem það var, sævarleið frá Gibraltar. Sagen er den, að synti eg fyrst,