Eimreiðin - 01.01.1926, Qupperneq 42

38 „ STEFANÍA GUÐMUNDSDÓTTIR EiMREiE>iri
aldrei, hvað hún var skilningsgóð og gáfuð. Ég gleymi þvl
aldrei, hve beygjanleikinn var mikill, hæfileikinn lil að 9er3
alt nákvæmlega eins og okkur kom saman um. Og ég gleV1111
aldrei sjálfstæðinu, sem þá kom fram í listareðli hennar, en
alt af fór vaxandi, eftir því sem þroskinn efldist.
Ég ætla mér ekki að reyna að gera grein fyrir því, hvermS
stóð á þeirri miklu ástsæld, sem frú Stefanía átti að faSn3
sem leikkona — af því að ég get það ekki. Það lýsir enginn
ilminum af rósum, af því að enginn getur það. Mér finst eitt-
hvað kynlega svipað um alla list, og ekki sízt leiklistina. t
hún er á háu stigi, þá á hún eitthvert dularfult eðli, sClfl
enginn lýsir, alt af vantar inn í alla »lærdóms sundurhlutan*-
eins og eitt skáldið okkar kemst að orði. Vér getum tínt ti
hin og önnur atriði, sem skifta máli. Vér getum t. d. saS*
um frú Stefaníu, að hún hafi verið gáfuð og skilningsSc^'
Hún var það. Vér getum sagt, að hún hafi haft óvenjuleS3
hæfileika til þess að leggja sína eigin sál inn í hlutverkm-
Hún hafði það. Vér getum sagt, að rödd hennar hafi ver1^
dásamleg. Hún var það. Vér getum sagt, að hreyfingar hennaf
á leiksviðinu hafi verið yndislegar. Þær voru það. Vér getum
sagt, að hún hafi verið gædd fyrirmannlegri prúðmensku, sem
fleytti henni langt. Hún var þeirri gáfu gædd. Vér getum
haldið svo áfram nokkura stund með upptalning á kostunum
á list hennar. Og samt verður alt af það eftir, sem inestu
máli skiftir — sjálf náðargáfa listarinnar, sem ekki er alveS
bundin við neina grein líkamlegs atgerfis, ekki er heldur vhs'
munirnir sjálfir, þó að hún varpi yfir þá Ijósi, en á heima
einhversstaðar fyrir innan þetta alt saman, í djúpi þess 9U^'
dómseðlis, sem faðir vor á himnum hefur gætt oss með.
Það er sannfæring mín — þó að ég ætli ekki að- fara að
rökstyðja hana hér — að stórmikils sé vert um alla k5*'
miklu meira vert en menn gera sér alment í hugarlund. En
líka er ég sannfærður um það, að ein sé sú list, sem a^ra
mest sé um vert.
Það er listin að lifa vel.
Ég er ekki í neinum vafa um það, að þá list hefur hin fram'
liðna tamið sér. Ég trúi því, að það sé ýkjulaus fullyrðinff'
að í einkalífi sínu hafi hún verið fyrirmynd. Vafalaust hefur