Eimreiðin - 01.01.1926, Síða 46

42
STEFANÍA GUÐMUNDSDÓTTIR
HIMREIDIN
Frú Stefaníu auðnaðist að verða þjóð sinni dýrmæt. Henni
auðnaðist að verða heimili sínu, eiginmanni sínum, börnum
sínum og fósturmóður, það sem góð kona getur frekast orðið-
En henni auðnaðist ekki, svo mikið sem hún þó þráði þa^'
að leggja upp frá heimili sínu, né ættjörðu sinni, í áfangann
mikla, inn í annan heim. Samt vitum vér nákvæmlega um
æfilokin. Þó að frásagan um þau sé auðvitað nánustu ástvinum
hennar helgur dómur, þá hefur mér verið sýnd sú mikla góð'
vild að skýra mér frá henni og leyfa mér að láta hennar getið-
Að morgni þ. 16. jan. síðastl., 4 dögum eftir uppskurðinm
fann hún það, að síðasta stundin var í aðsigi. Hún var þa
eftir atvikum hress og ánægð. Kl. 9—10 bað hún um a^
mega kveðja starfsfólkið á sjúkrahúsinu. Það var orðið henm
kært, og því þótti líka vænt um hana. Síðast allra kvaddi hun
dóttur sína, og fól sig og ástvini sína guði. Hún bað þá a^
missa ekki trúna, þótt svona færi. Sjálfsagt væri þetta þa^
bezta, sem fyrir gæti komið, og annan veg gæti það ekki
farið. Þá virtist sætur blundur síga á hana. Dóttir hennaf
hélt í hönd hennar og hvíslaði í eyru hennar versinu, sem
hún hafði sjálf gert að kvöldversi sínu í legunni og sent '
anda heim til ástvinanna sinna. Versið er svona:
Drottinn vakir, drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíölynd eins og bezta móöir
ber hann þig í faðmi sér.
Allir þótt þér aðrir bregðist,
aldrei hann á burtu fer.
Drottinn elskar, — drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Þetta voru síðustu orðin, sem líkamleg eyru hennar heyróu
hér í heimi. Kl. 11 andaðist hún rólega með gleði- og friðar
bros á andlitinu.
Ég geri ráð fyrir, að með eitthvað líkum hætti mundum
vér öll kjósa að ljúka dvöl vorri á þessari jörð.