Eimreiðin - 01.01.1926, Qupperneq 85

e,MReiðin
EKKI OÐRUM SKVLDARA
81
með köflum, og þá var hann viti sínu fjær. Hildur reyndi að
a‘da aftur af honum með alt, og hann vildi þóknast henni,
an 9at það ekki. Hann kvaldi hana með hóflausri og ástæðu-
ai,sri afbrýðissemi, því Hildur var honum sannarlega trú.
” lagði hann á hana hendur, en hún duldi alt. Meðan
m°^ir hans lifði var alt bærilegra. Hildur elskaði gömlu kon-
nna> sem hafði geymt yl og æsku í sál sinni, þrátt fyrir sam-
uo við geðveikan mann og margt annað mótlæti; hún dó
Veittuir árum síðar en þau Hildur og Helgi giftust. Vorið
e^'r tóku þau Hlín litlu til fósturs, hún hafði mist föður
m,ln í sjóinn. Þau eignuðust ekki sjálf nein börn — sem
etur yar — þag var geðveiki í föðurætt Helga lið fram
lið.
^að var mjög farið að líða á sumarið sem Óli var á Norð-
^reVri, þegar ég loksins tók í mig dug til þess að tala við
ann; mér fanst það vera skylda mín. Ég sagði honum, að
udur mundi aldrei skilja við manninn sinn, hvað sem á
ag dynja; það væri synd af honum að vera lengur og
e)9a a þættu ag spilla mannorði hennar — sagði honum
eins og var, að Helgi væri til alls vís, ef hann fengi grun
11111 Það, hvern hug hann bæri til Hildar. Óli var eldur og
°rmur eins og vant var: »Á ég þá að flýja þegjandi —
, ula hana eftir í höndunum á þessu — þessu villidýri? Er
aö máske minni ábyrgð?« »]á«, svaraði ég og reyndi að
s ma Óla, »hitt væri flótti, ef þú færir með hana frá öllu,
Sem hún hefur fórnað lífi sínu, en þú færð hana aldrei til
ess að flýja með þér«. »Þú elskar ekki Hildi, Magga —
ennars talaðir þú ekki svona. Þú hefur ekki séð vetrarmyrkrið
au9um hennar verða að skýlausu sólskini, þegar — þegar
mætumst*. »Heyrðu nú, Óli«, reyndi ég að segja, »mér
'm,r wáske ekki mikið minna vænt um Hildi en þér« —
ann hristi þegjandi höfuðið — »en sér þú ekki, að Hildur
ein af þeim, sem ekki getur lifað, ef hún svíkur? Freist-
^ u ^nnar ekki. Hún elskar þig og hefur verið sæl hjá þér
er)a einustu stund, en ef þú gætir unnið hana til þess að
,]^r9efa heimilið, myndi hún visna eins og uppslitið blóm, því
^n Hfir á skyldurækni. En þú gætir aldrei unnið hana til
Ss' Einu sinni barði Helgi hana svo, að hún lá rúmföst, þá
h;
er