Eimreiðin - 01.01.1926, Qupperneq 86

82 EKKI ÖÐRUM SKYLDARA eimBEIÐiN
bað ég hana að hætta við þessa óttalegu sambúð. En hverju
heldur þú, að hún hafi svarað? Það er ekki öðrum skyldaf3
en mér að umbera Helga. Hann hefur líka gefið mér alt s'^
bezta, og ég yfirgef hann aldrei«. Óli þagði, og ég neytti alls’
er mér gat komið í hug, til þess að sýna honum fram á, $
Hildur væri búin að ákveða líf sitt, væri ein þeirra, sern
aldrei tæki neitt aftur, sem hún gæfi. Hann mætti ekki Sera
henni lífið þungbærara en það væri nú þegar. »Þú þekl<ir
Hildi betur en ég, Magga, og þú ert eldri og vitrari en eS
— en hefur þú nokkurn tíma elskað — veiztu hvað það er\'
Ég reyndi að brosa og eyða þessari spurningu, sem ^
fanst mjög óþörf og mjög þýðingarlaus. »Óli — ég kom 1
Hildar í gærkvöld, hún var nýbúin að breiða ofan á Hlín,
mér sýndist tár hrynja ofan á sofandi barnið. Og Hildur
hvíslaði: Ég sendi hana í berjamó með Instabæjarbörnunn111
og fleiri krökkum — mig langaði til þess að fara dálítið
svo í kvöld, þegar Gunna kallar á hana, svarar hún hem11
í gáska voðalegum orðum. Þetta hefur hún lært í dag;
það má aldrei líta af þessum sakleysingjum. Við eigum en ^
með að trúa neinum fyrir þeim nema sjálfum okkur, oS
við bregðumst*. — Hún sagði ekki meira, en þú hefðir a
að sjá, hvernig hún horfði á litlu stúlkuna sína, hvernig hl'n
braut fötin hennar saman. Og hún var hjá þér, Óli, þessa
stund, sem hún sagðist hafa brugðist barninu sínu. Hvermð
heldurðu, að þessi kona geti lifað heilu lífi á kostnað þesS’
sem hún hefur bundist?«
»Segðu ekki meira í kvöld, Magga — segðu ekkert or
því þá — brjálast ég?« .
Óli var þotinn, en ég var ekkert hrædd um hann. Ég vlfsl'
að hann mundi liggja einhversstaðar úti í síðsumarshúmi1111
og gráta, myndi koma heim áður en birti og sofna eins
drengur. Ég þekti Óla.
Viku síðar kom hann heim og beint upp í svefnherberS1
mitt. »Nú getur þú verið ánægð, Magga; ég er búinn a
kaupa farbrjef til Englands. En þú verður að lofa mér 3
kveðja Hildi hér heima hjá þér; það er betra fyrir okhur
bæði. Þetta veit ég betur en þú, þó að þú sért skynsöm*-
»Þú ert nú góður, Óli minn«, svaraði ég, »þú skalt fa a