Eimreiðin - 01.04.1926, Síða 38

118
ÁSTARHÓTIN
E!MREIÐIPt
»Hvaða aðfarir?* anzaði Sigþrúður.
»Þessa trúlofun og alla andstygðina, sem henni fylgir
blasir við allra sjónum sýknt og heilagt*.
»Ef þú átt við ástaratlotin, þá held ég að þau séu þetta
líkt og gengur og gerist hjá ungu fólki nú á tímum«.
»Nú á tímum, von þú segir svo. — Þokkalegt tímanna tákn
annað eins og þetta, að faðmast guðslangan daginn, flatmag3
fyrir hunda og manna fótum og dragnast loks í rúmið, þegar
komið er fram á rauða nótt, úrvinda af iðjuleysi og máttlaus
af ómensku, og fótaferðin eftir því«.
»Lifandi skelfing er að heyra hvernig þú talar maður, engu
líkara en þú hafir gleymt bæði ást og ungdómi, gleymt, a^
sjálfum leizt þér einhverntíma á stúlku og vildir, minnir rmð>
bæði faðma og kyssa í þá daga; vildir meira að segja ðgn
fleira en það; hafðir ekki eirð á að bíða eftir hjónasænginu'4-
»Vertu ekki að því arna, heillin góð, ólíku saman að jafna-
Ætli við höfum ekki bæði tvö unnið sleitulaust á dagu10'
jafnt fyrir því. Kom ég ekki því nær á hverju kvöldi utan a
Núpamiðum drekkhlaðinn af rígaþorski; ekki man ég betuf'
— Nei, ekki fengist ég um það, þó þau skytust saman á at
vikinn stað stöku sinnum, þau gætu eins fyrir því snúið ui
flekkpentu á milli, eða gert eitthvert þarft handarvik, í sia
þess að meltast svona allar stundir«.
Þórður sá eftir þessu tali í sama bili og hann slepti orðinu-
Hann þóttist nú hafa sann-þreifað á því, að »sá tilvonand'1
væri slæpingur, dáðlaus kaupstaðargemsi, og hann mundi a
rei geta unt honum neinna unaðssemda í sambandi við déttur
sína. Þegar hann orðaði þá setningu, hafði honum ósjálfra .
flogið í hug aflaklóin Daníel í Haukvogi. Því ef að C*aIl!
hefði verið mannsefni Þorgerðar, hefði — frá Þórðar sjónar
miði — ekki verið mikið því til fyrirstöðu, sem hann ha 0
ymprað á. En hér var heldur en ekki öðru máli að gegnaJ
og Þórður hypjaði sig út úr búrinu í óþægilegri meðvit1111
þess, að hann hefði talað herfilega af sér.
Sambandi þeirra hjónaefnanna var þannig farið
að ekki var fullkomin ánægja á ferðum. Þorgerði hí
litist einkar vel á Óskar, fundið í viðmóti hans og
öliu fíngerðari háttprýði heldur en hún þekti til hjá
innbyrð‘s’
jfði í fVrstU
framgönSu