Eimreiðin - 01.04.1926, Síða 62

142
LOFTFERÐ VFIR EVSTRASALT
eimreidi^
flugan liðaðist sundur undir okkur við klettana, átti alt af
mega klöngrast í land. En að vísu var það ill tilhugsun
fara í sjóinn og komast holdvotur upp í eyðisker, því veðrið
kólnaði og hvesti eftir því sem á daginn leið.
Loks rak okkur upp að klettunum með braki og brestum-
Stýrið kom fyrst að og vafðist upp eins og pappír. Síðan
bar annan vænginn að landi og skaddaðist hann fljótt. Svona
velktist flugan þarna um stund fram með klettunum, valt a
bárunum og stakk ýmsum endum við landi, án þess að grind-
ina virtist þó saka. Þá vildi svo til, að annar vængurinn lagð'
ist upp á klettasyllu í vatnsborðinu. Vélarmaðurinn sætti laS1'
skreið í land eins og örskot og tókst að halda vængnum
föstum meðan við öll hin skriðum eftir honum á land. f>ar
stóðum við nú sigri hrósandi, skraufþurr, en allslaus. Ekkert
okkar hafði haft svo mikið sem kápu með sér.
Fyrsta verk mitt, þegar upp á eyna kom, var að kynnast
fröken Geijer og mæla til vináttu við hana. Við fórum að
svipast um eftir grastó í sæmilegu skjóli, þar sem bezt yrð1
að láta fyrir berast um nóttina, því þarna gerðum við ráð
fyrir að gista. Við sáum hvorki til báta né bygðra eyja, °S
þó að okkar yrði saknað, þegar flugvélin skilaði sér ekki ti
Stokkhólms í tæka tíð, var ekkert áhlaupaverk að finna okkur-
Flugmennirnir höfðu allan hugann á að vita hvað flugunn1
liði og verja hana áföllum, ef hægt væri. En Þjóðverjmn
húkti hæst á klettunum og rendi arnaraugum út á sjómn-
Alt í einu sáum við, að hann byrjaði að veifa vasaklútnum
og benti okkur að koma til liðs við sig. Hvítt segl bar vi
hafsbrún og stefndi sniðhalt við eyna. Um stund stóðum V1 _
og veifuðum eins og hverjir aðrir skipbrotsmenn, enda breytt*
nú báturinn sýnilega um stefnu. Var það nær jafn snemmar
að hann kom að eynni og vélarbát bar að hinum megin, °S
tók nú heldur að vænkast ráðið. Eftir nokkurt þóf tók vélar
báturinn okkur öll saman og fluguna aftan í, en seglbáturinn
fylgdi okkur í vináttuskyni. Gekk ferðin seint, því flugan to
mikið á sig og var óþjál í togi. Var mjög áliðið dags, þeSar
við komum til Vánö (Fagureyjar), þar sem Johansson, f°r
maður og eigandi vélarbátsins, átti heima. Það er Htil eV’
yzt í skerjunum, og eru þar 7 býli, en hvorki kirkja, skóli ne